Het zat er natuurlijk wel aan te komen. Als het over communautaire onderhandelingen ging, zaten de ex-kartelpartners op dezelfde lijn. Ze hadden elkaar zelfs nodig, wanneer de ene de andere bijvoorbeeld duidelijk moest maken dat die de financieringswet toch eens moest lezen. Of andersom, dat die nota van Vande Lanotte geen onderhandelingsbasis was. Als het over de stand van het land ging, gaapte daarentegen steeds een hemelsbrede kloof.
Kraakpand
Tijdens de campagne had Bart De Wever daar een riedel over. Justitie was rot, migratie was rot. En nog een derde, want iedereen weet dat je steeds drie voorbeelden moet geven om mensen er eentje te doen onthouden. Ik ben vergeten dewelke, maar het zal wel de arbeidsmarkt zijn geweest. Allemaal verrot geraakt door de lekken in het Belgische kraakpand. En de PS natuurlijk. Als je CD&V'ers vraagt naar de Belgische toestand, beginnen hun ogen te twinkelen. Zelfs van Kris Peeters krijg je dan een zuinig glimlachje. Een staatshervorming for ever, zeer zeker, maar verder gaat het hier eigenlijk best prima.
Die meningen moesten een keer botsen. Christendemocraten worden na acht jaar Paars nog steeds euforisch van een regering van lopende zaken waar ze zelf zitting in hebben, de Vlaamse nationalisten moeten op zijn minst doen alsof ze daar zo snel als mogelijk vanaf willen raken. En dus kregen we eerst een paar steken en venijnige opmerkingen van N-VA'ers, waarna we ons door een batterij opiniestukken en interviews moesten werken. Mijnheer, mevrouw, het is de schuld van De Wever.
De reactie van N-VA viel een beetje tegen. Siegfried Bracke probeerde CD&V erin te luizen door het op te nemen voor hun voorzitter en onderhandelaar Wouter Beke. Vinden we allemaal een arme kneus, maar niemand die gelooft dat de aanval van Leterme niet met hem was doorgesproken. Ook zijn geweeklaag over het ineen stuiken van het Vlaamse front was weinig origineel. Toen Lieven Verstraete in Terzake vaststelde dat zich een Vlaams front tegen N-VA was aan het vormen, probeerde het tv-genie stamelend bij een ander onderwerp te raken. Om van de hysterie van N-VA'ers over het vertrek van Leterme uit de Kamer naar de Europese Top maar te zwijgen. Willen ze soms dat die man zijn tijd steekt in het beantwoorden van vragen van Franstalige parlementsleden, en de vertegenwoordiging van Vlaanderen op het Europese niveau aan zich voorbij laat gaan?
Troefkaart
So far, so good. Sommige waarnemers denken nu dat N-VA naar de oppositie is afgeserveerd, maar zo makkelijk ligt dat niet. Het wordt steeds duidelijker dat N-VA daar zal belanden, maar het spel over wie daarvoor de schuld zal krijgen, is nog niet gespeeld. Gaat N-VA naast het Vlaams Belang zitten omdat er met die caractériels land noch regio valt te bezeilen of omdat alle andere Vlaamse partijen plat op de buik zijn gegaan? Nu ja, het hangt er meer vanaf wat u daarover denkt dan wat werkelijkheid is, maar dat komt al een hele tijd op hetzelfde neer.
Iedereen doet zijn best om ons van het eerste te overtuigen, maar N-VA heeft nog steeds een troefkaart in handen. Om het met Liesbeth Homans te zeggen: N-VA heeft de afgelopen maanden tien dagen gehad om zichzelf te bewijzen. De partij wil dolgraag haar verantwoordelijkheid opnemen, maar mag niet. Ook Siegfried Bracke heeft het graag over de ideeën waarover zijn leider nog steeds beschikt.
Dat schijnt te kloppen. In de kranten valt te lezen dat PS niet wil dat Bart De Wever alleen of samen met Elio Di Rupo de leiding neemt. Dat klinkt onbegrijpelijk. De toestand is mijns inziens ernstig genoeg om de winnaar van de verkiezingen eens zijn ding te laten doen. Misschien slaagt hij, misschien verbrandt hij zichzelf en heel misschien kan hij de schuld daarvan op de anderen steken. Dat risico wil ik best lopen. Sowieso zal iemand dit evenement moeten organiseren voor hij N-VA op een geloofwaardige manier de onderhandelingen uit wil mieteren. Opiniestukken schrijven is daar iets te makkelijk voor.
