Door Tom Lievens
De schoolgaande jeugd is de bouwsteen van de toekomst. Maar zij die in de toekomst voor pensioenen en sociale zekerheid zullen moeten zorgen hebben het hier in Spanje niet makkelijk. Ook het lerarenkorps ziet het bos door de bomen niet meer.
Elke nationale verkiezing zorgt bij de laatste groep voor zenuwinzinkingen, hysterische lachbuien en moedeloosheid. Het maakt hen al lang niet meer uit wie verkozen wordt, zolang het maar dezelfde regering is. Want de afgelopen twintig jaar werd bij iedere machtswisseling het hele onderwijssysteem overhoop gegooid. Moest er onder socialistisch bewind zus onderwezen worden, dan vond de Partido Popular dat zo beter was. U kan zich voorstellen dat er per 1 september elke vier jaar gewoonweg niet voldoende tijd was om gans het systeem in de praktijk nog maar eens een keertje om te gooien.
Digitalisering
In tijden van crisis zou een mens denken: "Rustig jongens, een goede kotelet volstaat. De tijden van biefstukken komen wel". Maar niets was minder waar toen de Spaanse eerste minister Zapatero besloot om alle scholen te digitaliseren. "Elke regionale regering krijgt het equivalent van wat ze zelf investeren", riep hij in april vorig jaar fier vanop het spreekgestoelte. "Wij gaan de Spaanse huishoudens digitaal alfabetiseren!"
De Catalaanse regering, toendertijd ook socialistisch, keek op geen euro en gooide meteen 17 miljoen euro op tafel. Catalonië wilde zich profileren als voorloper. En dat zullen ze geweten hebben. Honderdduizend (!) mini Toshiba laptopjes werden aangekocht. Aan de ouders werd vriendelijk, doch dringend verzocht een bijdrage van 150 euro op te hoesten voor dit stukje techniek. Alsook moesten zij een Internetaansluiting in hun stulp hebben opdat kindlief zijn huistaken kon maken.
Geen boeken
Dat de reële situatie op de scholen hier en daar te wensen over liet qua internetverbinding en netwerken zou wel opgelost raken. De overheid verkocht het idee aan de bevolking met het argument dat er geen boeken meer hoefden aangekocht te worden. Maar in werkelijkheid was het inderdaad zo dat papieren boeken niet meer hoefden; ze werden vervangen door de digitale versie en bijbehorende licentie. Kostprijs? Weinig verschil tussen papier en digitaal.
En alsof dit over de balk gooien van geld nog niet genoeg was: elk klaslokaal behoefde ook nog eens een digitaal touchbord met Internetverbinding. Kostprijs: 3.000 euro. Begint het u nog niet te duizelen? Mij anders wel.
Meteen tegen
Om uit te vogelen in hoeverre dit een ramp of succes was interviewde ik een lerares Engels:
Toen ik over dit project ingelicht werd op de school waar ik werkzaam ben, was ik er meteen tegen omdat ik vond dat we eerst onze installaties moesten aanpassen en niet overhaast aan een dergelijk monsterproject konden beginnen. De tegenargumenten die ik toentertijd aanhaalde bevestigen in de praktijk wat ik dagelijks meemaak. Een uur voor de klas staan betekent een half uur doceren. Het andere half uur gaat op aan opstarten van computers, verhelpen van euvels, verlengsnoeren aanslepen voor leerlingen van wiens batterij leeg is en het wanhopig zoeken naar de wifi van de school. Het klinkt mooi: 'Digitaal Alfabetiseren'. Maar in de praktijk zijn we hier totaal niet op voorbereid. Ik ben een lerares Engels en geen informaticaspecialist. Een korte cursus werd ons snel gegeven in juli. Daar konden we het met doen.
Geld op
Vorige week kopten de grote Spaanse kranten: 'Regering zet rem op digitalisering' Het waarom ligt voor de hand: de centen zijn op! In totaal ging er een slordige 35 miljoen euro alleen al in Catalonië op aan dit project. Voor niets blijkt nu. Volgend jaar zullen de nieuwkomers terug met boek en pen aan de slag kunnen.
Het intrieste van dit alles is dat er in Catalonië een tekort aan scholen is. Verschillende scholen werden een aantal jaar gebouwd met klascontainers als voorlopige oplossing. Voorlopig zei men toen. Voorlopig zal iets langer duren zegt men nu, de centen zijn op.
