Nu België het Irakese wereldrecord regeringsonderhandelen heeft verpulverd, wordt het tijd om een kleine stand van zaken op te maken. In woelige tijden als deze duurt het langer dan normaal om een coalitie te smeden, en het uittekenen van een staatshervorming is sowieso een hele klus, maar na meer dan acht maanden mag er toch enige voortgang merkbaar worden. Deze week werd duidelijk dat er zelfs van het uiterste minimum om een akkoord te bereiken geen sprake is.
Het probleem sleept ondertussen sinds vorige zomer aan. Als preformateur leek Elio Di Rupo toentertijd vorderingen te boeken – het hoogtepunt was een mand principes over de financieringswet – maar over een essentieel onderdeel bleef steeds onduidelijkheid bestaan. Iedereen vond Wouter Van Besien (Groen!) en Jean-Michel Javeaux (Ecolo) toffe peren, maar niemand wist ooit te zeggen of zij nu in een regering of aan de zijlijn zouden belanden.
Grimas
Enkele maanden later – ondertussen had iedere hoofdrolspeler de combinatie meermaals dood verklaard - strandden de onderhandelingen tussen de zeven partijen definitief. Johan Vande Lanotte begon zijn mediaoffensief voor te bereiden en Didier Reynders werd het veld in gestuurd. De entree van deze liberaal veroorzaakte oorspronkelijk een lichtflakkering aan het einde van de tunnel, maar ondertussen heeft de eeuwige glimlach van Didier Reynders veel weg van de grimas op een na wurgseks gevonden lijk. Het enige resultaat totnogtoe is dat de liberalen definitief mee aan tafel zitten. Laat het dan vooral in teeveestudio’s zijn.
Het is een complete farce te denken dat een compromis bereikt kan worden wanneer onbekend is welke handtekeningen daaronder zullen komen te staan.
Naast de desperate probeersels van Reynders werd het politieke nieuws vorige week vooral beheerst door de vraag welke partijen nog meer zouden aanschuiven. Er werd gesproken over een doorstart van de huidige regering die zou worden aangevuld met N-VA. Karel De Gucht opperde op Radio 1 dat de enige andere mogelijkheid een traditionele tripartite zou zijn. Zonder N-VA dan weer. Wouter Beke (die Bart De Wever met de voornaam mag aanspreken) maakte in Terzake duidelijk dat die optie voor hem onbespreekbaar is.
Deelnemerslijst
Het vooruitzicht om geloosd te worden – een constante in alle scenario’s - maakte Caroline Gennez duidelijk zenuwachtig. Het deed haar naar de aloude wijsheid van de poppetjes en de inhoud grijpen. De volgorde volgens Gennez is dat het onder Reynders enkel over de poppetjes gaat, maar dat de inhoud onbesproken blijft. Een kopie van een mantra dat vaak voor de verkiezingen eindeloos wordt herhaald.
Nu leerde de weekendkrant van De Standaard ons dat Gennez tegenwoordig weddenschappen afsluit met Johan Vande Lanotte waarin ze gokt op een vroegtijdige stembusslag, maar vooralsnog bevinden wij ons in een tijdvak na verkiezingen. Daarin zijn poppetjes ontiegelijk belangrijk. Ook over een politiek akkoord kan je namelijk geen grondig gesprek voeren zonder te weten wie daar precies aan deelneemt. Het is een complete farce te denken dat een compromis bereikt kan worden wanneer onbekend is welke handtekeningen daaronder zullen komen te staan. Het uiterste minimum voor een onderhandeling, is een lijst van de deelnemers. Vooralsnog is dat te hoog gegrepen.
Dat maakt het bilan van acht maanden onderhandelen onnoemelijk teleurstellend. Buiten een wisselbeker en een aardig filosofietje van Johan Vande Lanotte heeft dit politieke treurspel ons helemaal niets opgeleverd. En loeihard inbeuken op N-VA zal daar weinig aan veranderen.
