Dertig jaar tirannie waren niet voldoende. Een ultieme (mis)daad moest nog gesteld worden. Mijn ontzag, fascinatie en respect over de manier waarop de Egyptische bevolking de wereld toonde hoe zonder geweld en met een stel goedwerkende hersenen een revolutie kan omgetoverd worden in een Woodstock voor vrijheid is enorm.
Maar het mocht niet zijn. De honderdvijftig doden (150! Sta daar eventjes bij stil: ga naar een kerkhof en loop eens langs 150 graven) verleden week waren ook niet voldoende. Mubarak besliste dat er nog wel acht maanden tirannie bijkonden. Acht maanden die zullen gebruikt worden om zichzelf weer stevig in zijn faraotroon te nestelen. Daar kunt u vergif op nemen.
Nog geen dag later draait zijn propagandamachine geolieder dan ooit. De Egyptische nationale televisie zendt beelden uit van tot tranen geroerde mensen. Ontroerd door Mubarak die zijn goede daden van de afgelopen dertig jaar bezingt. Zelfs sommige betogers sloegen aan het twijfelen. Ze geloofden zijn woorden. Onder hen trad er een soort Stockholmsyndroom op.
Propagandamachine
Op de website van Egypt State Information, de Egyptische voorlichtingsdienst, kunt u getuige zijn van de 'we-hebben-alles-onder-controle'-toon. De meest van de pot gerukte reactie op de staatsomroep was diegene die de bevolking probeerde te overtuigen dat dit alles een Amerikaanse, Israëlische, Qatarese, Moslimse Broederschap, Iraanse en Hamas samenzwering was. Ding dong!
'Om alles een couleur locale te geven, jaagden ze zelfs met kamelen en paarden door de straten'
Maar beelden waren niet voldoende. Betaalde contra-revolutionairen konden er ook nog bij. Politie in burger - georganiseerd en bewapend - vonden al dat vreedzaam watjesgedoe maar niets en meenden dat een stevige robbertje vechten een revolutie waardiger zou maken. Om alles een couleur locale te geven, jaagden ze zelfs met kamelen en paarden door de straten. Nog meer doden zouden vallen, nog meer bloed moest vloeien opdat Mubarak waardig zou kunnen sterven en begraven worden in zijn met bloed doordrenkte Egyptische aarde.
En het leger stond erbij en keek ernaar. Soldaten lijken niet te weten wat aan te vangen. Het maximale wat ze kunnen, lijkt present te zijn en niemand voor het hoofd te stoten.
Mengelmoes
Wat blijkbaar wel voldoende is, is de lauwe, laffe houding van Europeanen en Amerikanen. Het spook van het moslimextremisme doemt op. Maar die zijn pas in de betogingen opgedoken tijdens de “1 miljoen mars” afgelopen dinsdag. Ze vormden een minderheid. De beelden van het Tahrirplein tonen een mengelmoes van ouderlingen, kinderen, studenten en boeren. Christenen, Moslims en niet-gelovigen. Deze revolutie heeft geen leiders. Ze wordt geleid door twee miljoen mensen. Zij hebben dat dinsdag overduidelijk bewezen.
Ik hoop dat ik in mijn volgende column het einde van Mubarak mag beschrijven.
