Ook ik ben wel eens kokhalzend de kamer uit gelopen toen Caroline Gennez op het televisiescherm verscheen. De zinnen die haar door allerhande directeuren werden voorgekauwd, krijgt ze weliswaar verstaanbaar uitgesproken, maar de slecht geacteerde gevoelens die haar enkel als aanwijzingen in de kantlijn werden voorgelegd, maken elk optreden van Gennez tot een crisis van de democratie. De laatste keer was enkel haar aanwezigheid voldoende. Bart De Wever de les spellen als het over De allerslimste mens ter wereld gaat, maar zelf in De Pappenheimers aanschuiven. Zelfs bij zulke futiliteiten laat Gennez haar richtingloze, van enige inhoud verstoken communicatie aardig uit de verf komen.
Realpolitik
Ik zat te popelen om te lezen waar zij tijdens de onderhandelingen precies uit de bocht was gevlogen en haar partij en vaderland de gracht in had gereden. ’s Maandags kwam ze voor de eerste keer aan bod. Na het schabouwelijke manoeuvre van Alexander De Croo had de PS aan sp.a gevraagd om Leterme II te depanneren. Gennez wilde niet. De inhoudelijke eisen die ze voorlegde – afschaffen notionele interest, bankenheffing, bijdrage van Suez voor de kerncentrales –, kon de PS niet garanderen. Ook op haar vraag om de MR uit de regering te zetten wilde Elio Di Rupo niet ingaan. Dan niet, besliste sp.a. Niet het dynamiet waarnaar ik op zoek was.
Gelukkig volgden nog vijf delen. Woensdag ging het over de groenen. Wouter Van Besien wilde een vicepremier en een staatssecretaris als zijn partij zou deelnemen aan de regering. Dat kon Di Rupo hem niet bieden: de ministersposten zijn schaars als ze onder zeven partijen moeten worden verdeeld. Wat deed Caroline Gennez volgens de politieke redactie van De Morgen? Het mens bood Van Besien een ministerpost van sp.a aan. Voor een Wetstraatwatcher moet je daarvoor misschien ontspoord zijn, maar desalniettemin lost ze er een probleem aan de onderhandelingstafel mee op en ontmijnt ze de strijd tussen Frank Vandenbroucke en Johan Vande Lanotte. Zo kan geen van de twee minister worden. Doorgedreven realpolitik.
Tennis
Het was donderdag en Caroline Gennez zat nog altijd on track. Daarna moest er serieus gezocht worden naar interventies van haar. Ze brandde blijkbaar niet van verlangen om een partijgenoot de piste in te sturen. Toen Bart De Wever een initiatief wilde nemen, maar andere partijen en de koning dat liever niet zagen gebeuren, wilde Gennez hem toch laten doen. De Wever moest zijn verantwoordelijkheden opnemen, om het in haar taaltje te zeggen. Hij mocht uiteindelijk Verduidelijker worden, maar daarna kwam Johan Vande Lanotte alsnog aan zet als Bemiddelaar. Geen nieuws om op te rapen.
Een teleurstelling, mag ik wel zeggen. Hoewel Caroline Gennez vroeger tennis speelde en haar partij momenteel zo klein is dat Bart De Wever er liever niet mee zou onderhandelen, dacht ik haar toch tot de politieke klasse te mogen rekenen. Ik dacht dat het over haar ging toen De Morgen (in samenwerking met La Libre Belgique) schreef dat die klasse finaal de weg kwijt was. Dat valt nu eigenlijk toch niet echt te zeggen als je die stukken zo leest. Ze zullen het vast over alle anderen hebben gehad.
