Door Tom Cochez
Veel beloven en weinig geven doet de zotten in vreugde leven. Aan de kiezer dingen beloven die je achteraf niet kan waarmaken. Daar is een naam voor. Het heet populisme en het dreigt dit land stilaan echt in een diepe afgrond te duwen. Yves Leterme haalde aan Vlaamse kant het ‘communautair populisme’ opnieuw van stal met zijn vijf minuten politieke moed voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Veel meer dan een manier om paars te breken was het niet. Leterme is een ACW’er. Net zoals ook het kartel tussen CD&V en N-VA alleen maar een vehikel was om paars te breken. Maar onbedoeld voor CD&V ging samen met het kartel ook de doos van Pandora open. En wat bleek? Bart De Wever zat erin.
Na het afschieten van het kartel verfijnde de N-VA-voorzitter het communautair populisme van Leterme tot wat het vandaag is geworden: een systeem dat veel kiezers oplevert maar helaas geen beleid. Dat werkt alleen omdat de politieke partij de schuld voor het eigen falen volledig buiten zichzelf kan leggen. Aan de andere kant van de taalgrens, om preciezer te zijn. Bovendien spiegelt de haast volledige Franstalige partijpolitieke wereld die aanpak van De Wever. Afhankelijk van de kant van de taalgrens ligt de schuld voor het falen bij de in een hangmat levende Waal dan wel bij de zwartgeblakerde Vlaming. Of beter: bij de partijen waar die mensen voor stemmen.
Verkiezingen
Verkiezingen zullen niets veranderen, klinkt het al vele weken in edito’s en opiniestukken. Bovendien zal de financiële wereld ons land in gruzelementen van elkaar speculeren de dag dat nieuwe verkiezingen worden uitgeschreven. Alsof de schertsvertoning die nu al vele maanden wordt opgevoerd niet volstaat als lokaas voor boze speculanten.
Verkiezingen hebben als voordeel dat ze sowieso een nieuwe politieke realiteit creëren. Zelfs al verschilt die in zetelverdeling niet erg, dan nog is er opnieuw een tabula rasa. Een techniek die men de voorbije maanden ook probeerde te gebruiken, maar zonder verkiezingen kan ze niet werken.
In de aanloop naar verkiezingen zullen partijen hun kaarten opnieuw openlijk op tafel moeten gooien. Zeggen waar ze echt voor staan. Wat ze echt willen. Zoiets heeft het voordeel dat de electorale strijd die sinds eind augustus de facto opnieuw gevoerd wordt (zonder dat het zo mag heten) ook officieel wordt. Geen slinkse beenvegen meer, geen gsm-gesprekken, Duitse interviews, gelekte mails, geveinsde dramatiek of al dan niet deelnames aan de allerslimste mens meer, maar een open inhoudelijk debat dat duidelijk maakt wie waar voor staat. Desnoods draait die oefening uit op een volksraadpleging over het voortbestaan van België. Alles beter dan nog meer van dit. De leidende politieke formaties etaleren al maanden een schrijnend gebrek aan daadkracht, misschien doet de kiezer dat niet.
Antipolitiek
Alleen lijkt de Wetstraat niet te wachten op nieuwe verkiezingen. Na de maandenlange advertentiecampagne voor de antipolitiek is dat weinig verrassend, maar hoelang mag een leidende politieke klasse een land gijzelen in de eigen ivoren toren? Kunnen De Wever en Di Rupo, beiden geassisteerd door hun vaste buiksprekers, zonder enige kans op resultaat zomaar rondjes zwartepieten blijven draaien in de hoop nog meer kiezers aan hun partij te binden? Voorziet de grondwet in een noodprocedure? In een alarmbel die politieke partijen die dronken zijn geraakt in hun eigen carrousel genadeloos terugklingelt? Moet de vorst op zijn troon gaan staan?
Wouter Van Besien zei deze week in Ter Zake haast vertwijfeld dat hij het niet meer uitgelegd krijgt aan de mensen. We zouden dat voorzichtig een understatement durven noemen.
