Heel spijtig dat het allemaal zo snel vergeten wordt. Aardbevingen zetten mensen er toe aan om hemel en aarde te verzetten en een handje toe te steken. Lovenswaardig maar na een aantal weken intriest. Ik ben een van de weinigen die daarna de boel blijft opvolgen. In Haïti toeteren de scootertjes echt nog niet vrolijk rond, staan de vrouwen echt nog niet vrollijk te kletsen bij het wassen van 's mans onderbroek aan de publieke wasplaats.
Heel spijtig dat we zo murw geslagen zijn. Niet alleen als het over menselijke drama's gaat maar ook als het gaat over het ons in 't zak te laten zetten gaat. We vergeten snel, en soms zou een mens bijna gaan geloven dat dat beter is.
Na de dreun die Julian Assange uitdeelde aan de diplomatieke wereld leek het even alsof de wereld stilstond. Al snel draaide hij alweer door. Men vergeleek het met de aanval op de Twin Towers. Die ligt ook al een heel eind achter ons. Die aanval wordt alleen onthouden door de spectaculaire uitvoering van de aanslag en omdat het de US betrof.
WikiLeaks dus. Ik geef het u op een briefje dat als ik volgende zomer een column wrocht over WikiLeaks het een marginaal informatief schrijfseltje zal zijn dat weinigen nog zal kunnen boeien. Been there, seen that, op naar de volgende aardschok, zult u denken.
Kris Peeters die een aantal astmapatiënten hijgend een berg opjaagt ergens godverloren in Zuid-Amerika en vrolijk op zijn peperdure satelliettelefoon het nummer van Studio Brussel intoetst en meedeelt, a rato van 20 euro per seconde: “Geef die arme sloebers daar van mij ook 300.000 euro, enfin van mij, van u allen.” Ik geef het u op een briefje: in mijn zomercolumn zult u al diep moeten graven in uw geheugen om u zich dit voorval nog te herinneren.
Vol hoop dat we met zijn allen een goed collectief geheugen onder de kerstboom mogen vinden wens ik u een prettig Kerstmis toe.
