Bart De Wever kondigde aan een parlementaire meerderheid te willen zoeken voor enkele voorstellen omtrent het asiel- en migratiedossier. De situatie was dermate ernstig dat hij niet op een nieuwe regering wilde wachten om tot actie over te gaan. De N-VA had al een batterij voorstellen klaar liggen die snel konden worden gestemd. Mijn gok is dat daar nooit eentje van zal worden goedgekeurd.
Prangende problematiek
Hoewel De Wever refereerde aan de dramatische toestand en daarmee beelden opriep van troepjes asielzoekers die in de vrieskou door de straten van Brussel trekken, is de kans gering dat de voorstellen van N-VA over noodopvang gaan. Zoiets valt eigenlijk niet via het parlement te regelen, voor zover er al wat aan die regelgeving schort. De overheid is bij wet verplicht asielzoekers in procedure bijstand te verlenen. Als dat niet gebeurt, ligt dat aan de gebrekkige uitvoering. Neen, de voorstellen van N-VA gaan in de eerste plaats over striktere toelatingsvoorwaarden. De malaise kan enkel worden verholpen door een streng maar rechtvaardig beleid, dat vervolgens efficiënt wordt uitgevoerd.
Daar heeft de ontslagnemende regering Leterme helemaal niets mee te maken. Het is niet dat aan die prangende problematiek niets kan worden gedaan omdat er geen volwaardige ministersploeg aan het werk is. Voor striktere regels is vooraleerst een parlementaire meerderheid nodig. De N-VA wil die niet buiten de regering om bij elkaar sprokkelen, maar buiten de lopende onderhandelingen om. Zoals iedereen weet, staan de Franstalige partijen een laks asielbeleid voor, en daar kan De Wever geen zaken mee doen.
Compromisbereidheid
Dit plannetje heeft opmerkelijk verregaande implicaties. De N-VA is momenteel aan het onderhandelen (u mag er zelf ook een ander woord voor kiezen, hoor) met socialisten, groenen en christendemocraten. Over geen enkel onderwerp ligt momenteel een akkoord op tafel. Ook niet over het asielbeleid, maar daar neemt de N-VA nu alvast een aardig voorschotje op. Ze weten dat ze met hun partners daarover geen bevredigend akkoord zullen kunnen sluiten, en kondigen daarom aan even van de onderhandelingstafel naar het parlement te lopen om daar een andere, alternatieve meerderheid te zoeken.
Die zou bestaan uit liberalen, N-VA en misschien Vlaams Belang. Ook enkele andere Vlaamse onderhandelingspartijen als CD&V zouden die alliantie moeten vervoegen. Hoewel de voorstanders bij weigering van hen kunnen roepen dat zij de problemen niet willen aanpakken, is de kans klein dat ze hierin meestappen. Zo’n stemmingen halen elke poging om een globaal regeerakkoord te onderhandelen namelijk onderuit. De feitelijk boodschap is: de N-VA doet mee, maar als de akkoorden niet naar hun zin zijn, zoekt de partij wel andere partners om haar plannen uit te voeren. Tot zover de compromisbereidheid van die partij. Merk hierbij op dat de partijen die op de reservebank zitten enkel in aanmerking komen om met de N-VA wat te regelen. Als de groenen vinden dat de uitkomst van de onderhandelingen niet milieuvriendelijk genoeg is, moeten ze niet reken op de steun van de liberalen en het Vlaams Belang.
De idee dat Vlaamse partijen zich lenen om het de N-VA in wisselende formaties altijd naar de zin te maken, is van de zotte. Laat staan de idee dat de Franstalige partijen dat zullen aanvaarden. Er zal waarschijnlijk helemaal niets gestemd worden, maar een ramp is dat geenszins. De N-VA kan schreeuwen, of op bedachtzame toon uitleggen aan een luisterbereide Kathleen Cools, dat zij wel wat wilden veranderen, maar dat de anderen geen steun wilden leveren en meeheulden met de Franstaligen. Slechte, slechte Vlamingen.
