In De Morgen wordt wekelijks de tussenstand opgemaakt. Sinds enkele maanden wordt daar zo ongeveer elke week gevreesd voor nieuwe verkiezingen, met als favoriete dooddoener dat er geen enkel akkoord is zolang er niet over alles een akkoord is. Ook deze week lonkte de malaise, hoewel Jeroen Verelst er geen geld meer om durft te verwedden. Zo precair allemaal.
Lichtzinnigheid
Het verschil met een interview met Hilde Crevits in Zeno kon niet groter zijn. De immer gerenommeerde Walter Pauli peilde daarin naar de ware aard van de Vlaamse minister: "Een streber. Of klinkt dat te negatief?" En verder: "Is dat nog altijd niet de beste definitie van uw persoon? Hilde Crevits als het eeuwige meisje dat met het leven speelt: laat de zaken maar op mij af komen?" Het hele interview baadde in een lichtzinnigheid die alle economische en institutionele crises verblindt.
Hartverwarmend amateurisme
In De Standaard kreeg Ben Weyts de kans om zich van zijn meest menselijke kant te laten zien. Bart Brinckman noemde het faillissement van het asielbeleid elders in de krant totaal en vermoedde dat de regeringsvorming nog een lange, barre tocht zou worden, maar dat donderde niet. Het interview met Weyts, dat nergens afraakt van de platgetreden paden, had als inleiding: "Het schrikbeeld dat men aan Franstalige kant van Ben Weyts heeft, strookt niet met de man die tegenover ons zit en zijn dochter een flesje geeft". En inderdaad, op de foto houdt hij een kind vast. Iemand die zijn nageslacht te eten geeft, het heeft iets hartverwarmends.
'Sommige journalisten besteden graag dure woorden aan hun bezigheden – democratische controlefuncties en zo – maar dit treurige amateurisme raakt niet verder dan een beleefdheidspraatje'.
De Zevende Dag – het duidingsprogramma waarvan de redactie meer aandacht besteedt aan de montage van filmpjes dan aan de voorbereiding van interviews – spande zoals steeds de kroon. Ivan De Vadder raakte tegen premier Leterme niet verder dan: "Hoe gaat het met u? Is lopende zaken geen keurslijf? Hebt u echt tegen mevrouw Milquet gezegd dat u geen dweil bent? Hebt u het gevoel dat er verkiezingen op komst zijn?" en "Kijkt u bitter terug naar de periode van 2007?", om tot slot nog naar zijn ambities en dromen te vragen.
Sommige journalisten besteden graag dure woorden aan hun bezigheden – democratische controlefuncties en zo – maar dit treurige amateurisme raakt niet verder dan een beleefdheidspraatje. En toen moest het filmpje waarin Gwendolyn Rutten met kroost naar de Sint ging nog komen.
Geloofwaardigheid
Peter Vandermeersch had als nieuwe hoofdredacteur van NRC Handelsblad een maandje nodig om zijn verlanglijstje op te stellen. Hij wilde onder meer dat zijn politieke journalisten nauwere contacten zouden onderhouden met politici. Het had Vandermeersch gestoord dat tijdens de formatie amper wat was uitgelekt. België – nog steeds niet klaar met formeren - zit aan het andere uiterste van het spectrum.
Wij krijgen niet enkel alles mee wat er zich rond de regeringsvorming afspeelt, of toch alles wat door politici wordt doorgespeeld, maar daarnaast krijgen we ook de verslagen van alle vriendschappelijke babbels en onderonsjes tussen politici en journalisten voorgezet. Allemaal onder dezelfde noemer. In vredestijd moet iedereen vooral zelf uitmaken of hij daarin geïnteresseerd is, maar wanneer je beweert dat we een crisis doormaken die groter is dan alle voorgaande, halen zulke wissewasjes de geloofwaardigheid van politici en journalisten onderuit.
