Zondag was de paus in Barcelona – ik schreef er een reportage over. De burgervader riep de Barcelonezen die langs het traject woonden waar de paus zou passeren op om vlaggen uit te hangen opdat Ratzinger zich, naast religieuze leider, ook welkom zou voelen als staatshoofd. Hier bleven mijn gedachten even bij hangen. Staatshoofd. Inderdaad is Vaticaanstad een staat, maar deze afgezant van Jezus zijn rijk is toch niet van deze wereld? Een staat met een uitsluitend mannelijke bevolking die voor de volle 100 procent celibatair door het leven gaat, met het gevolg dat het geboortecijfer er 0,0 is. Dali had het niet surrealistischer kunnen schilderen.
Toen die gezant Gods nog niet eens de Spaanse grond had geraakt, meende hij toch al een verklaring de wereld te moeten insturen vanwaar hij wist dat ze in verkeerde keelgaten zou schieten. “Het agressieve laïcisme dat gevoerd wordt in Spanje is zoals het beleid tegen de kerk tijdens de tweede republiek.” Die tweede republiek verwoestte een aantal kerken en kloosters in de jaren dertig.
Die woorden zijn een gevolg van de versoepeling van de abortuswet en de euthanasiewet in Spanje. Die zorgen voor wrevel en voor het woord 'agressief' en een stukje opfrissing van de Spaanse geschiedenis.
Zijn woordvoerder, Federico Lombardo, mocht de plooien komen gladstrijken. Hij verklaarde dat de paus geen enkele intentie tot confrontatie of polemiek voor ogen had met zijn opmerkingen. Wat hebben die woordvoerders een rotjob. U kan het navragen bij Jurgen Mettepeningen als u nog niet overtuigd bent van het hoge pispaalgehalte dat woordvoerders ervaren.
Als ik letterlijk tegen uw schenen schop, waardig wegschrijd en mijn woordvoerder de opdracht geef u te melden dat ik op geen enkel moment de confrontatie met u zocht, dan zult u ook denken dat ik niet van deze wereld ben.
