Dat het crisis is hoeft geen betoog meer. Dat heeft ondertussen iedereen gemerkt. Dat diezelfde crisis hardere klappen uitdeelt in het ene land dan in het andere is ook wel bekend, maar daar wordt niet al teveel aandacht aan besteed.
De afgelopen drie jaar stevent Spanje regelrecht af op een bankroet. Het spook Griekenland waart hier rond. De grens van 20 procent werkloosheid werd zonder moeite bereikt en de verschillende regio's hebben de bodem van hun schatkist al meer dan voldoende kunnen bewonderen.
Het sociaal vangnet is ook niet meteen van die kwaliteit dat u bij een stevige val (lees werkloos worden) gevrijwaard blijft van botbreuken (lees zonder centen komt te zitten).
Om hier van een werkloosheidsuitkering te kunnen genieten moet u op zijn minst een jaar gewerkt hebben, dan hebt u recht op twee maanden dop. Twee jaar werken, vier maanden dop, en zo verder tot een maximum van twee jaar recht op dop. Al hebt u dertig jaar gewerkt, aan het maximum van twee jaar dop wordt niet getornd. Achteraf moet u niet gaan neuten bij een OCMW, want dat bestaat hier niet. U zit zonder enige vorm van inkomen of recht op bijstand.
Kindergeld bestaat niet. Er zijn een aantal schuchtere pogingen genomen, maar dat heeft tot niets geleid. U wilt kinderen? Draag er zorg voor!
De laatste twee maanden werden de lonen van leraren en docenten uitbetaald via leningen. Diezelfde lonen zijn al vijf jaar onderhevig aan een indexstop en als kers op de taart ging er drie maanden terug nog eens 10 procent af. Al bij al behoren zij nog tot de gelukkigen, zij hebben werk.
Van verarming gesproken.
Tom Lievens
