De preformatie is mislukt. Hoe komt dat en hoe moet het nu verder? Professor Herman Matthijs kijkt en analyseert in een opiniestuk voor Apache. ‘Vanaf nul herbeginnen heeft het voordeel dat men het huidige geblokkeerde systeem verlaat en openlijk de confederatie met artikel 35 uit de grondwet op tafel kan leggen.’
Door Herman Matthijs
Professor Herman Matthijs (VUB).
Na tachtig dagen onderhandelingen over tot de regeringsformatie staan we nog nergens. Maar we kunnen ons troosten met onze noorderburen, die ook opnieuw mogen beginnen. Onze tegenvoeters in Australië praten op de BBC World Service ook al over Belgische toestanden.
Onvoldoende
De verkenningsronde van het nieuwe Vlaamse politieke idool Bart De Wever is zonder veel brokken verlopen, maar zijn opvolger heeft uiteindelijk zijn ontslag moeten aanbieden bij het zesde staatshoofd der Belgen. Heeft Elio Di Rupo gefaald als preformateur? Het antwoord is ja. Men stond niet op een zucht van een akkoord, doch men is mijlenver verwijderd geweest.
De leider van de Franstalige socialisten heeft een aantal fouten gemaakt in zijn preformatie. Ten eerste: de afwezigheid van teksten, en als er die waren de bijzonder slechte Nederlandstalige versies daarvan. Anno 2010 verlopen regeringsonderhandelingen nog altijd in het Frans omdat nogal wat gesprekspartners uit Brussel en het zuiden het Nederlands onvoldoende machtig zijn.
Nooit echt genogotieerd
Elio Di Rupo is daarnaast blijven rondrijden in het oude, geblokkeerde politieke federale model. Hij heeft ook de fout gemaakt door aan de tafel van de formatie preformateur te zijn én PS-leider. Men dient eveneens op te merken dat nogal wat Franstaligen niet veel begrepen hebben van de uitslag in Vlaanderen op 13 juni jongstleden.
Na tachtig dagen is de politieke situatie van de preformatie als volgt. De twee linkse Vlaamse partijen (sp.a en Groen!) hebben zich gerelateerd met de huidige Waalse regeringspartijen. Over de begrotingsproblemen van 25 miljard euro, de justitiedossiers , de asiel- en migratieproblematiek, de hervorming van de federale politieke instellingen, enzovoort, is nooit echt genegotieerd.
Minimaal
Er is veel gepraat over de Brusselse problematiek met als uitgangspunt de splitsing van het administratieve arrondissement BHV. Doch wat met het gerechtelijke arrondissement BHV? Van dat laatste dossier is nooit meer iets gehoord. Op het vlak van bevoegdheden zijn er wel enige zaken die overgaan naar de gefedereerde entiteiten. Daar moet wel bij gezegd worden dat het veelal heterogene pakketten zijn die de beleidsvorming niet ten goede zullen komen.
De zeggenschap over sommige sociale dossiers (kinderbijslag, werkloosheid,…) door de gewesten is minimaal te noemen. De betrokken budgettaire middelen blijven in de federale sociale zekerheid. Zodoende kan er hier zeker geen sprake zijn van een Copernicaanse revolutie.
Objectieve studie
Opvallend is ook dat er veel onderhandeld is over Brussel en zijn omgeving: geld voor het Brussels gewest, meer bevoegdheden voor dat gewest, de aanpak van de Vlaamse politieke aanwezigheid in Brussel, enzovoort. De Franstalige politieke wereld wordt aan de onderhandelingstafel gedomineerd door de Brusselaars. Over Wallonië is er amper iets medegedeeld. De Franstalige strategie is ook duidelijk gericht op een gewestelijke indeling van dit land. Dan wordt het, in voetbaltermen, uitgedrukt, steeds twee tegen één voor de Franstaligen. Als men ook de Duitstalige gemeenschap nog eens gewestbevoegdheden geeft, dan wordt de verhouding drie tegen één.
Uiteindelijk is de PS een partij die begaan is met geld. Zij wil best BHV splitsen tegen de prijs van 500 miljoen euro voor het Brussels gewest. Hierover is er nooit een objectieve studie geweest. Hoe moet men aan de burgers uitleggen dat men eerst 500 miljoen euro aan Brussel geeft en vervolgens 25 miljard euro saneringen eist van de bevolking?
Centrumrechtse flank
En nu ?
Na de mislukking van de preformateur was MR-leider Didier Reynders er als de kippen bij om te pleiten voor een confederaal model. In feite pleit de huidige minister van Financiën voor de invulling van het nooit gebruikte artikel 35 uit de grondwet. Door middel van een bijzondere wet dient men dan de lijst op te stellen van de federale bevoegdheden. Alles wat niet op die lijst staat, is per definitie voor de gemeenschappen of de gewesten. In de aanloop van de verkiezingen van 13 juni hebben de meeste Vlaamse partijen geijverd voor een confederaal politiek model. Op dat vlak is het MR-voorstel dus interessant voor de Vlamingen.
De MR heeft nog een voordeel, want die partij heeft achttien zetels en met de Open Vld erbij komt men op 31 zetels in de Kamer van Volksvertegenwoordigers. Voor de toonaangevende Vlaamse partij N-VA zou die liberale piste ook niet oninteressant zijn. Inderdaad, de N-VA heeft sinds de avond van 13 juni 2010 een uitgebreide liberale electorale achterban. Zodoende dient de N-VA niet alleen de centrumrechtse flank af te dekken.
Separatisme
De eis van de Open Vld is ongetwijfeld om toe te treden tot de Vlaamse regering. Dan dient de sp.a te verdwijnen. In het vooruitzicht van de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 is de strijd om het Schoon Verdiep van het Antwerpse stadhuis waarschijnlijk gemakkelijker voor Bart De Wever met de sp.a in de oppositie op Vlaams niveau.
Als er een switch zou komen op het Martelaarsplein, rijst echter de vraag of de sp.a nog bruikbaar is voor de federale regeringsonderhandelingen. Een niet onbelangrijk probleem met de MR is immers de rol van het haatdragende FDF: hoe gaat men daarmee BHV oplossen? De confederale oproep van de Luikenaar Reynders werd al na twee dagen naar de vergeethoek gestuurd door de verklaringen van de top van de PS, die zich wil voorbereiden op het separatisme. Men krijgt zowaar de indruk dat de N-VA op den duur een Belgicistische partij is in dit land.
Dergelijke verklaringen van de toonaangevende Franstalige politieke partij zijn niet onbelangrijk. Iedereen weet ook wel dat de best georganiseerde partij van het land goede banden heeft met de zusterpartij in de Franse vijfde republiek. Men mag niet vergeten dat over de laatste maanden heen diverse Franse politieke tenoren zich hebben uitgesproken over de toekomstige rol van Wallonië binnen de Franse republiek.
Electorale hoogmis
Hoe moet het nu verder? De vraag rijst waar men mee moet beginnen. Vanaf nul herbeginnen heeft het voordeel dat men het huidige geblokkeerde systeem verlaat en openlijk de confederatie met artikel 35 uit de grondwet op tafel kan leggen. Bovendien zijn er nog diverse items waarover men nooit een akkoord heeft bereikt. Zodoende is dat een argument om alles opnieuw te bespreken. Opnieuw beginnen kan ook de financieringswet in zijn geheel op tafel werpen. Want er zal nooit een staatshervorming komen zonder een akkoord over het geld.
Het nadeel van volledig opnieuw beginnen is het tijdverlies. Dat gegeven kan men oplossen als een leidende partij – bijvoorbeeld de N-VA – de tactiek-Kok uit Nederland gebruikt. Men schrijft zelf de hoofdlijnen van het regeerakkoord en werpt het op tafel. Vervolgens vraagt men aan alle aanwezige partijen wie er iets in ziet. Dan is het snel duidelijk of er nog iets van kan komen. Bij te veel negatieve antwoorden kunnen de kiesgerechtigden van dit koninkrijk zich weer opmaken voor een zondaagse electorale hoogmis.
Professor Herman Matthijs doceert bestuurswetenschappen en overheidsbegrotingen aan de VUB.
Apache is gegroeid uit De Werktitel, de eerste Vlaamse blog geschreven door professionele journalisten. De Werktitel zag op 14 oktober 2009 het levenslicht, Apache nam op 24 februari 2010 zijn plaats in. Maar het werk startte al in het voorjaar van 2009, toen een aantal journalisten de koppen bij elkaar staken en beslisten om zich in een avontuur te storten. Omdat degelijke, ongebonden journalistiek nodig is.
Word jij lid van Apache? Lees direct verder en steun onafhankelijke onderzoeksjournalistiek. Nu al vanaf 6,25 euro per maand.
Ja, ik word lid
Het zou interessant zijn, mocht een universitaire studiegroep (en/of een paar doctoraat/thesisstudenten) eens hun licht laten schijnen op wat een haalbare, concrete afhandeling van een splitsing van dit landje zou kunnen worden. Met (een zo neutraal mogelijk) oog voor alle aspecten, alle door te hakken knopen, enz… met telkens een of meerdere academisch verantwoorde mogelijkheden.
Kwestie van een goed gefundeerd, volledig en academisch verantwoord Plan C in de lade te hebben!
Een van de eerste goede artikelen van de hand van een “politicoloog”. Meestal krijgen we baarlijke onzin te lezen van hansworsten à la Sinardet.
Dat zou inderdaad interessant zijn Bart. Wat mij daarin zeer zou interesseren is hoe een hernieuwd lidmaatschap in de Europese Unie zou worden behandeld voor de verschillende nieuwe staten. BDW zou me misschien verwijten dat ik angst wil zaaien, maar het zou toch wel boeiend zijn om te zien op welke termijn en op welke manier men kan reïntegreren in de EU.
Immers, BDW ontpopte zich de laatste verkiezingen tot een soort nieuwe Verhofstadt. Vlaanderen in Europa en alle problemen verdampen. Dat lijkt heel erg op Verhofstadts redenering dat bij een België in Europa alle problemen zouden verdwijnen.
Een bijgedachte, die natuurlijk moeilijk te onderzoeken valt, is of er bepaalde landen deze ‘separatistische constructie’ zouden trachten te blokkeren. Ik denk aan Spanje (Baskenland, Catalonië) of zelfs aan Griekenland (de kwestie Macedonië). Een dergelijke onderhandelingsronde voor toetreding tot de EU zou toch de ideale benchmark zijn voor bv. Spaanse regio’s om te kijken of men bij secessie weer vlot kan aansluiten bij een toch wel belangrijke economische handelsruimte.
cramv (wie is dat eigenlijk?) reageert andermaal erg ‘genuanceerd’. Wil hij / zij eens uit de doeken wanneer en waar en hoe Sinardet baarlijke onzin verkocht als hansworst? Maar dit terzijde.
We moeten idd het argument en niet het sentiment en de slogans in het debat brengen. Maar politici (en hun achterban) geloven alleen onderzoeksresultaten wanneer die hun grote gelijk bevestigen.
Om een ander licht te werpen op die zgn ‘blancocheque’ even nog professor André De Coster citeren in DM van 28 mei 2010. André Decoster is hoogleraar Publieke Financiën aan het Centrum Voor Economische Studiën van de KU Leuven.
“De eerste vorm van solidariteit ligt ingebed in het transferdebat dat decennia geleden werd opgestart door met een regionale bril te kijken naar inkomenstransfers tussen mensen. Mensen betalen sociale bijdragen en belastingen, en krijgen daar in allerlei omstandigheden iets voor terug (terugbetaling van ziektekosten, pensioenen, kinderbijslagen, werkloosheidsvergoeding). Deze interpersoonlijke herverdeling houdt zeer expliciet géén rekening met de plaats waar men woont, wel met het feit of men werkt, ziek is, oud, laag- of hooggeschoold, of gewoon: over een hoger inkomen beschikt. Het blijft dan ook verbazen dat men vindt dat deze stroom van transfers tussen mensen transparanter’ wordt als men er naar kijkt met een bril die er absoluut niet voor bedoeld is, namelijk de regionale bril. We hebben elders zelf berekend dat de transfers tussen hoog- en laaggeschoolden vijf keer hoger zijn dan tussen de regio’s en deze tussen de 20 procent rijksten en de 20 procent armsten zelfs tien keer hoger. Kortom: rijke en/of hooggeschoolde Waalse en Brusselse gezinnen subsidiëren even goed de arme, laaggeschoolde Vlamingen als omgekeerd en de interregionale transfers zijn een onbelangrijk bijproduct van een bewust bedoeld herverdelingssysteem tussen mensen.Het tweede solidariteitsbegrip is een – weliswaar klein – onderdeel van de Financieringswet. Die wet regelt de dotaties aan gewesten en gemeenschappen en bevat een solidariteitsbijdrage. Regio’s waarvan de opbrengst van de personenbelasting per hoofd van de bevolking lager ligt dan het rijksgemiddelde (het armere Wallonië en Brussel dus) krijgen een extra bedrag per inwoner (in 2009 ongeveer 230 euro voor Wallonië en 250 euro voor Brussel). De rijkere regio ontvangt geen solidariteitsbijdrage. Maar let wel: niet Vlaanderen als zodanig betaalt deze transfer, wel de federale overheid (waaronder dus ook de Vlamingen natuurlijk, maar evengoed Walen en Brusselaars).”
Maar ja. Nuanceren is links wellicht.
Ben ik nu de enige die de poetic justice inziet van de Onkelinx-doktrine als antwoord op die Maddens-onzin? Na een uurtje de verlichte Rondas te horen en nu dit te lezen van een nieuw-verlichte Vlaamse intellektueel, lijkt het me alsof het ‘ons’/’hen’ denken tot de nieuwe norm verheven wordt. Zo spreekt men zonder schroom over ‘subnationaliteiten’. Alsof nationalisme nog niet erg genoeg is moeten wij verder gaan in labelen, zodat we onze taart kunnen hebben en ze nog opeten ook (want ‘zij’ zijn slechts geïnteresserd in het geld terwijl wij het, samen met VOKA en UNIZO, alleen maar doen voor de eer – en de mogelijkheid de belastingen lager te maken).
Dan nog liever: “Antwerpen Waals!”, alles liever dan bevoogd te worden door een eigen bekrompenheid, die er zelfs niet meer in slaagt de argumenten van de anderen serieus te nemen.
Outsourcen, dereguleren, responsabiliseren, minder ambtenaren ….. Is er een duidelijker liberaal discours? Want in België is het ‘m net als in Nederland te doen om een ultraliberaal beleid en dat kan beter als je geen rekening moet houden met die linkse walen. Het communautaire is de sentimentele bodem, waarop de donkerblauwe bloem moet bloeien.
Een illustratie nodig van de gedachten van de VUB-prof en Liberales lid (lees maar de mssion van liberales op hun webstek).
Hoe kan de overheid efficiënter werken ?
Professor Matthijs schetst 4 mogelijkheden om de overheid efficiënter te laten werken.
Je kan verschillende overheidstaken gaan outsourcen. Dit betekent dat de overheid voor bepaalde taken niet langer zelf de personeelsuitgaven en werkingskosten moet dragen, maar deze taken uitbesteedt aan de private sector. Toch is transparantie hier een essentiële voorwaarde. Zo moet de huidige grijze zone tussen de private en de publieke sector doorzichtiger worden. Op vandaag zijn er heel wat actoren (vzw’s edm.) – vooral in de sociale sector – die met overheidsgeld werken.
Naast privatiseren is deregulering een belangrijk aandachtspunt. Een voor de hand liggend voorbeeld van overregulering is het uiterst complex geworden aangifteformulier van de personenbelasting. Minder regelgeving, leidt tot minder ambtenaren en dus tot meer overheidsefficiëntie. Een ander voorbeeld is het volledig opheffen van de administratie van het kinderbijslagfonds en dit te compenseren door een fiscale aftrek op de personenbelasting
Ten derde kan een beter beheer van de financiële middelen tot meer efficiëntie leiden. België moet streven naar een ambitieus budgettair beleid voor de toekomst. In 2000 heeft België voor het eerst in decennia een begrotingsevenwicht bereikt. Toch is dit evenwicht – dat in 2000 werd bereikt – onzeker en zal de overheid des te meer in tijden van economische recessie moeten matigen. Een budgettair beleid betekent ook dat het uitgavenbeleid doelgericht moet gebeuren. Zo zijn de voorbije jaren massaal veel middelen in onderwijs geïnvesteerd, maar niet in de core-business van onderwijs, met name “les geven”.
Een vierde mogelijkheid om te streven naar meer overheidsefficiëntie is een volwaardig kerntakendebat met een responsabilisering van elke bestuurslaag. De professor verwijst in dat verband naar Finland, dat zijn staat hervormd heeft bestaande uit slechts 2 bestuurslagen. (1 centrale overheid en de lokale besturen). De bestuurskracht van de lokale overheden is veel sterker, met als gevolg dat de gemeenten meer macht kregen. In Finland heeft dit geleid tot een efficiëntere federale overheid, maar opvallend genoeg niet tot een efficiëntere lokale overheid.
In het julinummer 2004 van het blad Secessie heb ik de vraag beantwoord “Vervalt het Vlaams EU-lidmqaatschap als België wordt opgedoekt?”. Hieronder de referentie, voor wie het interesseert.:
ttp://www.secessie.nu/pdf/16-3.pdf
Uiteraard zullen sommigen een hetze trachten te ontketenen maar hoe zou men kunnen verdedigen dat de
twee landen die zijn ontstaan uit de opsplitsing van de CSSR wél tot de EU werden toegelaten, terwijl men de opsplitsing van België zou trachten te dwarsbomen door Vlaanderen en Wallonië het EU-lidmaatshap te ontzeggen.
Men heeft bij de start van de Europese instellingen België, Nederland en Luxemburg ook niet het recht ontzegd om apart toe te treden, terwijl ze toch de vrucht waren van het uiteenvalleb van het VKN, het Verenid Koninkrijk der Nederlanden dat door het Congres van Wenen was bezegeld..
Overigens was de Belgische secessie in 1830 in vijf weken tijd en na duizenden doden en gewonden beklonken: de tijd die verliep tussen de opvoering van de Stomme van Portici en de eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring van het Voorlopig Bewind op 4 oktober. .Hoe lang is de de doodstrijd van het afgescheiden Koninkrijk nu al bezig?
De binnenlandse organisatie van een lidstaat gaat de andere landen niet aan. Men kan een bepaalde partij of een politieke figuur uit een andere lidstaat nog zoveel haten en verwerpelijk vinden dat ze (mee) regeren maar Europa heeft daar geen zaken mee.
“Het communautaire is de sentimentele bodem, waarop de donkerblauwe bloem moet bloeien.”
Ik kan er enkel aan toevoegen dat de vetplant waarop die bloem zal prijken, zich wel degelijk zal voeden van ons allemaal. Als de “liberalisering” van onze telecommunicatie, onze nutsvoorzieningen en ons openbaar vervoer, plus de bankencrisis, ons één ding hebben geleerd, dan is het dat “gratis liberalisme” niet bestaat.
Spreken we dan met z’n allen af aan Gent Sint-Pieters !? Daar staan er in een nabije toekomst nog héél véél te keuvelen, doch vooral te wachten. Mocht ik er niet bij zijn, dan zit ik in ’t Ghislain !!
@Guido Naets: “hoe zou men kunnen verdedigen dat de
twee landen die zijn ontstaan uit de opsplitsing van de CSSR wél tot de EU werden toegelaten”?
Omdat die twee landen al 11 jaar gesplitst waren op het moment dat ze toegelaten werden, tiens. Terwijl nu een toch fundamenteel ander scenario op tafel ligt: wat als een BESTAANDE lidstaat plotseling in stukken splijt?
Misschien moet iemand met voldoende (!) kennis van zaken eens een studie maken over de onmiddellijke gevolgen van een uitzetting uit de EU van die stukken? Er weliswaar rekening mee houdende dat ze wel verder deel kunnen/mogen/zullen uitmaken van de eurozone… Hamvraag: zou het kwaad kunnen (en zo ja, hoeveel) als – pakweg – een net onafhankelijk geworden Vlaanderen een paar jaar uit de EU verblijft?
Vuye, Maddens, Matthijs, Pieters, Rondas … amai, ook in het intellektueel terrorisme heb je sleepers, ze zien eruit als bezadigde politiek korrekte ouderlingen, maar gebruiken dat aura van objektieve wijsheid zoals een Mata Hari haar decolleté.
Ze gaan niets liever doen dan thesisonderwerpen ondersteunen die de objektieve waarheid van de Vlaming blootleggen.
Ik heb het niet louter daarover hoor Guido, dat was maar een gedachtesprong. Mijn meer onmiddellijke vraag is hoe de onderhandelingen zouden verlopen. Vlaanderen en Wallonië mogen dan wel al een groot deel van het acquis communautaire in werking hebben, dat belet nog niet dat een dergelijke onderhandeling een tijd kan aanslepen. Turkije is misschien geen heel goed voorbeeld, maar in de eerste jaren van de gesprekken met de EU zouden ze net het dragen van een baard niet hebben verboden om te mogen toetreden en nog lagen er landen dwars, ondanks vrij veel tentoongespreide goede wil. Dan heb ik het natuurlijk nog niet gehad over Brussel en de Europese instellingen. Dat lijkt natuurlijk helemaal een onnavolgbaar kluwen te worden.
p.s.: ik wil hiermee niet zeggen dat dergelijke bedenkingen a priori een rem moet zijn op onafhankelijkheidsdrange. Ik denk daarentegen wel dat ‘Vlaanderen in Europa’ op dat vlak een holle slogan is, zelfs op lange termijn.
Even naast de rest van de discussie, vind ik het nogal belachelijk te suggereren dat het hele Wallonië-Frankrijk verhaal geloofwaardig zou zijn. Het lijkt mij even waarschijnlijk als Vlaanderen bij Nederland. Niet heel dus.
Als je zoiets wilt beweren, is daar een heel artikel met namen, en afspraken en geloofwaardige plannen voor nodig. Niet ‘een of andere Franse politieker heeft gezegd dat dat wel een goed idee zou zijn’. Ik weet dat er in dit land wel meer dingen beslist worden waar de bevolking het niet mee eens is, maar ik betwijfel sterk dat er veel steun voor zo’n plan zou zijn in Wallonië, laat staan dat de politici daar denken dat het hen goed uitkomt (integendeel, het houdt voor hen een serieus machtsverlies in).
“Hoe komt dat en hoe moet het nu verder?”
Een suggestie :
De 7 partijvoorzitters (van mij mogen alle andere ook meedoen) voortaan doen vergaderen in de volle openbaarheid.
Elke vergadering volledig op TV uitzenden, met de beste vertalers.
De 2 andere manieren zijn al geprobeerd. Eerst decennia-lang de halve discretie die elke dag doorbroken werd door lekken. Dan recent de volledige discretie, evengoed zonder resultaat, en met als gevolg dat achteraf de deelnemers om ’t even wat kunnen zeggen.
Vertrouwen ze ons echt niet ? Laat de franstalige politici voortaan hun boycot-technieken open en bloot gebruiken, zet ze in het licht, en confronteer de franstalige burger voortaan rechtstreeks met onze ernstige argumenten, in plaats van gemedieerd door hun verdraaiende media.
@Agnes Ostic: toch wel vreemd dat u Vuye, Maddens, Matthijs, Pieters, Rondas vrij expliciet intellectuele terroristen noemt, omdat ze opinies verdedigen die u blijkbaar niet zinnen. De mythe van de onpartijdige, objectieve intellectueel is toch allang doorgeprikt? Wie de partijdigheid van de heren die u opsomt niet lust, kan terecht bij anderszins partijdigen zoals Huyse, De Coster, Reynebeau, Sinardet etc.
@freischwebend: het was niet letterlijk bedoeld en ik heb alleszins de indruk dat de mening van de ander bij de laatsten toch op zijn minst geldt als iets dat serieus genomen moet/kan worden.
In ieder geval vertolken ze niet een sincroon gezwommen variant van een politiek partijprogramma.
Inderdaad freischwebend.
Ik neem aan dat Agnes Ostic de naam is van een echte mevrouw die ons – via heer diepgesneden décolleté? – een inkijkje geeft in de leegte van haar ziel.
Vermoedelijk heeft ze verwantschap met Caroline, deze dagen te zien op Actua TV, en eveneens duidelijk onder de invloed van de stand van de maan en alle planeten.
Psychotherapeuten gezocht, weg met de spindokters.
Marcel, you wish 😉
Ik heb maar één boodschap voor de Bart De Wever: “Onderhandel de N-VA niet in de vernieling”.
De Vlaamse kiezer mag dan nog het volste vertrouwen hebben in de N-VA, als er offers gevraagd worden zonder duidelijke tegenprestaties ten gunste van Vlaanderen keert men z’n jas.
Heeft er iemand een idee hoe – mocht er gesplitst worden – de nieuwe nationaliteiten gaan werken? Worden die verdeeld naargelang van waar men nu woont? Welke taal men spreekt? Geboorteplaats?
Of kunnen we gewoon kiezen?
Ik hoop maar dat ik niet verplicht word burger te worden van wat een van de meest rechtse landen van Europa zal zijn. Dus zet mij maar op de lijst van nieuwe Walen.
En ik hoop ook dat we wanneer al die onnozelheden afgehandeld zijn er eens over serieuze onderwerpen gepraat kan worden.
Tot dan blijf ik maar in het buitenland hangen.
wat N-VA wil? iets dat ze met de PS wel kunnen vergeten: een grondige aantasting van de sociale zekerheid. Daarom streven ze naar een grotere Vlaamse autonomie: het is niet toevallig dat juist de splitsing van de sociale zekerheid een van de eerste doelen is waarop ze hun pijlen richten. Eens Vlaanderen onafhankelijk, kunnen ze hun gangen gaan, want de linkse partijen in Vlaanderen staan zwak. Daarom wil De Wever zeker geen geslaagde onderhandelingen, legt hij alsmaar nieuwe dingen op tafel – waarvan hij weet dat ze onaanvaardbaar zullen zijn – en gaat hij stiekem tafelen met Reynders, wel wetend dat ook Maingain dan mee aan tafel zit. En stookt hij het vuurtje van de Oosterweelverbinding nog wat op, om uiteindelijk sp.a – en de antwerpenaars – te dumpen en in te ruilen voor de VLD, die hun ziel zouden verkopen om in weer in de regering(en) binnen te raken (wat Peumans ook moge beweren).
De Wever is niet geïnteresseerd in geslaagde onderhandelingen, integendeel. Hij stuurt aan op de verrottingsstrategie die goeroe Maddens doceert.
Matthijs vergeet bovendien in zijn laatste scenario dat de situatie in Nederland totaal verschillend is van de Belgische, juist omwille van de twee gewesten: er zijn namelijk twéé leidende partijen. en de PS heeft al een poging ondernomen zoals hij die beschrijft. met het gekende resultaat
Na een weekje buitenland kon ik de stapel kranten van de voorbije zeven dagen wel dumpen. Er bleek namelijk niets te zijn gebeurd dat ons dichter bij de vorming van een federale regering had kunnen brengen. Alleen bleek vanochtend op Première Matin van de RTBF Charles Picqué de stekker uit de regeringsbesprekingen te hebben getrokken.
Deze “Minister-President” van Brussel (hoofdstad van de EU, van de NAVO, van België enz. enz.) waande zich blijkbaar in Kigali begin jaren 90 voor de microfoon van Radio Mille Collines. Als ze op de zetel van de Europese Commissie dit haatgesprek maar goed hebben geregistreerd. De VRT heeft er goed aan gedaan, een deel van dit haatgesprek voor de Vlaamse kijkers in het middagjournaal uit te zenden.
Vlamingen moesten vaker op de Franstalige radio en televisie afstemmen, het zou 1°de kennis van hun Frans ten goede komen, 2° hen doen beseffen dat dit land ten dode is opgeschreven. Hun jaar na jaar volgehouden miljardentrensfers naar Brussel en Wallonië zullen het einde van België niet tegenhouden.
@Guido Naets. Uw haat tegenover alles wat Franstalig is, kent geen grenzen. Ik waan me in ex-Joegoslavië, en zoals u weet, is het daar niet goed afgelopen. Voor niemand.
Wat ik me regelmatig afvraag is hoe het komt dat mensen op een forum zo boosaardig kunnen uitpakken. Gaat hun vrouw vreemd? Is hun zoon een junk? Rijdt de (Franstalige of Marokkaanse) buurman met een duurdere auto? In elk geval, de frustratie, de haat en het gebrek aan empathie kenmerken hun schrijfsels.
Met andere schrijvers ben ik het daarentegen roerend eens: de meeste politicologen doen hun beroep oneer aan. Het lijken eerder propagandisten van populistische politici. Het niveau van buitenlandse journalisten (Le Monde, The Guardian, …) is dikwijls veel hoger, omdat ze situaties vanuit verschillende invalshoeken benaderen, en argumenten pro en contra analyseren. Dit stukje van Prof. Matthijs is zo overgeschreven uit de webpagina’s van Vlaanderens grootste politieke partij.
Triest om zien dat zelfs Apache.be helemaal meegaat in het vlaams nationalisme, waar is de kritische journalistiek die men beloofde ?
@ Marc: Sommige lezers verwijten ons anti-Vlaams te zijn, anderen zien een Vlaamsnationalistisch complot in het publiceren van opiniestukken die de N-VA níét afbranden.
Wij kunnen alleen maar zeggen dat kritische journalistiek niet uitgaat van een ideologisch standpunt en dat de redactie vele verschillende standpunten aan bod wil laten komen. Als wij er zouden van uitgaan dat Vlaamsnationalistische standpunten – waarmee we niet eens willen zeggen dat bovenstaand opiniestuk tot die categorie behoort – niet congruent zijn met kritische journalistiek, zou dat impliceren dat andere ideologische opvattingen wél in overeenstemming zouden zijn met die befaamde kritische journalistiek. Zodra dat onze overtuiging zou zijn, zouden we onszelf algeheel irrelevant moeten verklaren.