Spanje werd afgelopen zaterdag wereldkampioen. Het kan u misschien ontglipt zijn, mij in ieder geval niet. Het wereldkampioen worden heeft zo zijn voor- en nadelen.
Het voordeel is dat de Nederlanders, die nu volop de Costa's bevolken, met een wazige blik op het strand liggen te braden en stilletjes naar hun tenten sluipen. Stilte alom. David Copperfield had niet sneller en beter de oranje shirts, hoedjes en weet ik veel kunnen wegtoveren. De traptechniek die het Nederlandse team tentoonspreidde, was niet meteen bevorderlijk voor de relaties tussen beide landen.
Het nadeel is dat elke speler van die Spaanse selectie 600.000 euro in zijn handjes geduwd wordt als dankbewijs voor het virtuose voetenwerk. Bij de aanvang van de Mundial was daar een hele heisa over. Zoals u wel weet, is Spanje niet meteen de economische motor van Europa en tiert de corruptie welig. Het volk heeft het zo'n beetje gehad met de politieke klasse, zullen we maar zeggen. De Catalanen hebben zaterdag nog met een miljoen mensen het centrum van Barcelona overhoop gezet om hun onafhankelijkheid te bekomen.
Wie alhier ook nog een paar oorvegen zou hebben gekregen, is Yves Desmet
Hoe verder de Mundial vorderde, hoe minder gemor over die 600.000 euro. Het enthousiasme dat er weleens gewonnen kon worden, was sterker. Niet bij de Catalanen. Die droegen zelfs Duitse shirts toen Spanje tegen Duitsland speelde. De lont aan het vuur was dat vrijdag, een dag na het behalen van de finale, die Catalanen nog eens te horen kregen dat hun ingediende 'Estatut' voor een groot deel naar de prullenmand werd verwezen. Dat 'Estatut' kan men nog het best interpreteren als een Catalaanse grondwet. "Jullie zijn geen natie! Jullie behoren tot de Spaanse natie", declameerde het grondwettelijk tribunaal. Je kunt evengoed tegen Bart de Wever zeggen dat morgen gans België Waals is.
Zaterdag liepen hier een miljoen Catalanen van hun oren te maken in Barcelona. Alleen maar Catalaanse vlaggen, wat hier vrij normaal is. Wat niet zo normaal is, is dat ze het met een miljoen tezamen doen. Maar toen werd het zondag. De Catalanen kropen van pure woede onder hun bed, televisie af en lieten de straten over aan diegenen die zich Spanjaard voelen. De finale werd gewonnen en de straten kleurden Spaans. Gelukkig was de finale niet zaterdag, of het zou een ware veldslag geworden zijn. Vendelzwaaien op leven en dood.
Wie alhier ook nog een paar oorvegen zou hebben gekregen, is Yves Desmet, die in De Morgen meende te moeten verkondigen dat het miljoen protesterende Catalanen dezelfden waren die zondag met de Spaanse vlag in hun pollen de overwinning van voetballend Spanje liepen te vieren. Het pak slaag dat Yves Desmet zou worden aangeboden, zou wel democratisch verlopen. Beide kampen zouden staan trappelen om als eerste aan te treden. In de bijna achttien jaar dat ik hier woon, was het sowieso de eerste keer dat ik Spaanse vlaggen zag. Behalve dan op de nationale feestdag, wanneer gemeentehuizen en overheidsgebouwen verplicht zijn om dat te doen. Wat regelmatig voor wrevel zorgt.
Dit soort gratuite meningen die nergens op gestoeld zijn, doen mij eens te meer twijfelen aan wat ik kan en mag geloven over onderwerpen waar ik niets van afweet.
Tom Lievens
