Apache is een veeleisend beestje. De redactie wil niet alleen artikels aanbieden die inhoudelijk goed zitten, zij moeten ook vormelijk stevig op hun poten staan. De titel moet fraai en wervend zijn. Een inleiding die de nieuwsgierigheid niet prikkelt, is geen inleiding. De citaten mogen gerust straf en scherp zijn. Zinnen die met haken en ogen aan elkaar hangen, worden verbannen. En ja, een foto draagt het liefst een mooi foto-onderschrift.
Interne kwaliteitscontrole
Je zou dan kunnen zeggen: we laten enkel de allerbesten schrijven, en zij moeten maar eindredactie plegen op hun eigen werk. Al wie dat niet kan, is het beroep journalist onwaardig, zeker in dit digitale tijdperk.
Het pleziert mij om leuke quotes te selecteren en kromme zinnen te schrappen. Daar haal ik een sardonisch genoegen uit
Er zijn er die die mening openlijk verkondigen, maar in naam van Apache heb ik al aangegeven dat wij een andere visie hebben. Er zijn journalisten die een onwaarschijnlijk gevoel hebben voor nieuws en als geen ander informatie weten los te peuteren, terwijl ze geen halve zin kunnen schrijven zonder in grammaticale of stilistische schaamtelijkheden te verzeilen. En zelfs al sta je er niet om bekend een zondaar tegen het Nederlands te zijn, dan nog is het goed dat je tekst wordt nagelezen door een fris paar kritische ogen. Eindredactie is niet zomaar wat tekstuele correctie, het is een vorm van interne kwaliteitscontrole. Dus ja, dit collectief van beroepsjournalisten blijft erbij dat eindredactie noodzakelijk is.
Werkmansethiek
In de praktijk komt dat erop neer dat ondergetekende de artikels van zijn collega's prepareert zodat zij klaar zijn voor publicatie. Dat doe ik nu al sinds 14 oktober 2009, het glorieuze begin van De Werktitel. Stilaan heb ik er genoeg van. We moeten daar eerlijk in zijn.
Even ter verduidelijking: dat ik die eindredactie beu ben, betekent niet dat ik het werk op zich niet graag doe. Het pleziert mij om leuke quotes te selecteren en kromme zinnen te schrappen. Hupsakee, weer een hele paragraaf die op de botten trekt in de prullenmand: daar haal ik een sardonisch genoegen uit. Het stoort mij ook niet dat eindredactiewerk achter de schermen gebeurt. Een combinatie van liefde voor de taal en genegenheid voor het project-Apache brengt een ouderwetse werkmansethiek naar boven in mij. Daarbij is het resultaat belangrijker dan de erkenning van míjn aandeel daarin. Hou me tegen of ik begin te schermen met termen als 'plichtsbesef' en 'zelfopoffering'.
Innige dankbaarheid
Het probleem is tijd. Elk uur dat ik besteed aan het nalezen, herwerken en bijschaven van een ander zijn artikel, is een uur dat ik niet kan wijden aan mijn eigen teksten. Hoewel er ongetwijfeld lezers zijn die dat net goed vinden – Allah zegene hen – kan ik er weinig aan doen dat ik liever zelf schrijf dan andermans schrijfsels na te lezen.
Vandaar dus een warme oproep aan taalvaardige journalisten om zich bij de redactie van Apache te voegen. Neen, wij kunnen u vooralsnog geen loon aanbieden. Daarvoor hebben we nog wat meer giften van onze lezers nodig. Voorlopig is de enige beloning de innige dankbaarheid van journalisten die blij zijn dat hun teksten nagelezen worden door een kundige collega. Overigens verwachten wij van onze eindredacteurs dat ze zelf ook teksten schrijven. Al was het maar hen niet het gevoel te geven dat ze in een straatje zonder einde beland zijn.
Geïnteresseerd? Mail dan naar redactie@apache.be. Doe het niet voor mij, maar voor Apache.
Tim F. Van der Mensbrugghe
