In Belgenland kijken we naar Nederland waar iedereen in dezelfde kleine huisjes hokt. Fijne constructies, daar niet van, maar allemaal met een living die even ruim is als een gemiddelde Belgische keuken. Dat is ook onze toekomst. Tegenwoordig is een oppervlakte van 80 vierkante meter al een ferm appartement en voor een alleenstaande burger lijkt 60 vierkante meter een luxe oplossing te worden. Om over een tuin nog te zwijgen want de Vlaamse decadentie om aan elke woning een lap grond te hangen, slokt alle vrije ruimte op. Tegelijk vergeten critikasters te vermelden dat Belgen achter hun woningen een oase van gekakofoniseerde leefbaarheid creëren. Niks is zo gezellig als een Vlaamse tuin met zijn achterhuisjes, een kippenhok, zijn overlevend mussenbestand en vooral veel tuinkabouters. Door de tegenvallende belastingen uit kadastrale inkomsten dringt onze overheid misschien weldra een herziening van de regels op. In de rest van Europa romen belastinginners de inkomsten van eigenaars af op basis van de marktwaarde. Daarom willen Nederlanders zo klein mogelijk wonen. Ze kijken met kwijlogen naar de gevolgen van de Belgische gewoonte om belastingen te heffen op basis van een potentiële verhuurwaarde, een nonchalant systeem dat werd geijkt in 1975 en tot 1991 niet eens werd aangepast aan de index. De Belgische eigenaars vinden dat prima.
In Europa worstelen we ondertussen met de vluchtelingen die nog een centje over hebben om met honderden tegelijk hun leven te riskeren op wankele bootjes. Enkelen geraken daarmee nog in de veilige havens van ons oude continent. In Azië daarentegen sturen Maleisiërs de vluchtelingen gewoon terug in zee. 'Malaysia, truly Asia?'. 'Schipper mag ik overvaren' is vandaag het equivalent van 'Russische roulette'. Mijn gedachten dwalen af naar die arme sukkelaars die zich geen wankele bootreis kunnen veroorloven. Worden zij uit hun lijden verlost? En wat met al die vissers die hun netten werpen. Durven zij nog? Ondertussen bediscussiëren de grote leiders elk hun quota aan opvangcijfers alsof het een spelletje ganzenbord betreft. Ga tien stappen terug. Sla een beurt over. Ondertussen verdrinken wanhopige mensen. Misschien zouden onze leiders beter Monopoly spelen. Ga niet langs start. Ga direct naar de gevangenis.
Gelukkig is er Noord-Korea. Daar valt altijd wat te beleven. Kim, da joenk, heeft helemaal begrepen hoe een leider zijn getrouwen onder de knoet kan houden,... tot de bom barst? Met uitzondering van de job van een Belgische kabinetsmedewerker zijn er bezigheden die minder risico inhouden op executie. Kim heeft het niet gemakkelijk. Hij wil graag gezien worden maar heeft nooit geleerd hoe vriendjes te maken. Wanneer zijn liefste generaal tijdens het spel in slaap valt moet die boeten. Kim is boos en denkt aan een oud Vlaams stripverhaal, waarin iemand met een kanon werd gefusilleerd. De generaal werd verplicht mee te spelen. In Noord-Korea zijn tientallen betrekkingen vacant.
Vanuit de ruimte zuchten de astronauten in het station. Ze moeten langer wachten op de volgende trein. De Russen hebben een foutje gemaakt waardoor hun lunchpakketten en het propere ondergoed in de dampkring opbrandden. En ook de verse astronauten zullen wat later toekomen. En kijk,... daar beneden liggen België en Nederland. Als je goed kijkt zie je de Vlaamse tuintjes en de Hollandse wijken. Daar begint het verhaal. In het gehucht schrijdt de tijd voort. De inboorlingen herkennen mekaar nog op het pleintje.
Carl Nys blogt onder het pseudoniem Sjarel Klak
