Niet omdat het vroeger beter was. Integendeel. Tot in de late negentiende eeuw was geweld gewoon een acceptabele vorm van conversatie. Tussen burgers en tussen staten. In de ‘roaring twenties’, vlak na een allesverslindende wereldoorlog, was geweld een tijdje ‘not done’ en was pacifisme in de mode. Lang heeft dat wel niet geduurd. Maar na de tweede globale knokpartij, het succes van de vreedzame strategie van Gandhi en de start van een verenigd Europa, dat snel algemene welvaart zou brengen, leek geweld in dit werelddeel niet langer tot de orde van de dag te behoren.
“Praten werkt”, zo claimde een bank.
Maar blijkbaar niet voldoende. Er is dus ook vandaag nog wat gerechtvaardigd geweld nodig, mocht ik leren in de jongste twee weken.
Dit belangrijke inzicht - noem het gerust een levensles - werd mij aangereikt door de moraalfilosofen van onze tijd: de vakbondsman, de supportersleider en de in een oer-Vlaamse fermette opgevoede jihadi.
Want onze samenleving luistert blijkbaar niet meer naar de (goed)gelovige kleine man in de straat met de pet (of jellabah). En dus is een klein beetje goed gericht geweld wel op z’n plaats.
Ze worden ertoe gedwongen, zeggen ze.
Door de politiek, door de clubbestuurders en door de ongelovige imperialisten.
Ze zijn er eigenlijk tegen, natuurlijk. Want geweld hoort niet. Altijd af te keuren. In principe. Want in deze gevallen is het natuurlijk wel begrijpelijk. Zelfs volledig terecht. Gerechtvaardigd.
Wel, ik weiger manifest om mee te gaan in deze logica!
Het vernielen van andermans eigendom (ook het lokaal van een andersgezinde partij) om onvrede te uiten over regeringsmaatregelen is nooit oké. Als een leider der verdrukte staatsarbeiders claimt dat hij er begrip voor heeft, het zelfs normaal vindt en er bovendien een terreurdreiging (“het zal nog gebeuren als het niet verandert”) aan toevoegt, dan is hij voor mij gewoon medeschuldig aan de vernielingen, en opruierij. Strafbaar.
Een befaamde linkse journalist/hoofdredacteur zei dat het “nog klein bier” was vergeleken met de manifestaties van boeren en mijnwerkers uit het verleden. En dat het “ergens begrijpelijk” was. Neen, Mijnheer Desmet: het blijft gewoon ordinair straatgeweld dat niet thuis hoort in een democratie. Of in eender welk ander bestel.
Nergens.
Mijn geliefde voetbalclub staat weliswaar terug ‘tussen de mensen’ maar rust en vrede heeft dat nog niet gebracht. Afgelopen weekend gingen supporters met elkaar op de vuist – vlak na het winnende doelpunt in de extra tijd. De tegenstanders van het bestuur konden niet verdragen dat de andere supporters (de echte) wél juichten voor hun geplaagde club. En dus werd er geknokt. Net zoals enkele weken geleden aan de hoofdingang – na een eveneens gewonnen wedstrijd.
Het bestuur is de agressor. De leiders van deze ‘fans’ melden in een open brief dan ook dat ze opnieuw en jammerlijk tot geweld gedwongen werden door ‘bestuurlievende hooligans’.
Herlees die laatste twee woorden.
Echt.
De meeste van deze moraalfilosofen hebben thuis kinderen die elkaar geen pijn mogen doen.
Tenzij het gerechtvaardigd is?
Geweldig.
