VRT-journalist Peter Verlinden deed deze week wat iedere journalist en elke politicus zou moeten doen: de banalisering in Vlaanderen van racisme aankaarten. De gevel van het huis waar hij samen met zijn Rwandese vrouw en gekleurde kinderen woont, werd beklad met het woord 'negers'. Verlinden broedde naar aanleiding van de stortvloed aan racistische uitspraken waar Filip Dewinter in de aanloop naar 25 mei amechtig mee om media-aandacht smeekte, sowieso op een opiniestuk waarin hij het lakse optreden tegen racisme wilde aankaarten. De bekladde gevel maakte dat het geplande opiniestuk prompt uitgroeide tot een breed verspreide aanklacht tegen racisme waarin hij media en politiek oproept klaar en duidelijk de stem te verheffen.
Bracke & Crabbé
Wie dat een dag later pertinent weigert te doen is Siegfried Bracke. Vroeger journalist, vandaag politicus voor N-VA. "Niet reageren op 'verbruining' is het beste" meent Bracke. We citeren even de motivatie die hij daarvoor aanhaalt:
De vraag is hoe media en politieke partijen moeten reageren op een tegelijk verachtelijke en belachelijke uitlating als die van Filip Dewinter over de (in zijn ogen bedreigende) verbruining van onze samenleving. Mijn antwoord: niet; dat is het beste. Want Dewinter vraagt natuurlijk niet beter dan dat er gereageerd wordt op… Elke partij probeert haar thema’s te verheffen tot dé thema’s. Ultiem probeert elke partij zichzelf te verheffen tot hét thema. (Als N-VA’er weet ik daar alles over…) Is het dat wat we willen met de verbruining van het VB? En met de nog veel talrijker anti-Islam-zinnetjes? Hebben we dan echt niets geleerd uit de eigen recente geschiedenis?
Die laatste vraag kunnen we, alvast wat Siegfried Bracke betreft, bevestigend beantwoorden. Daarvoor moeten we even terugspoelen naar de recente geschiedenis, meer bepaald naar 24 april 2003. Vlaanderen werd toen, in de aanloop naar de verkiezingen getrakteerd op het grensverleggend programma Bracke & Crabbé waarin Siegfried Bracke en Ben Crabbé gezellig dolden met politici. Ook met Filip Dewinter en Gerolf Annemans. Of Filip wel eens bij Gerolf ging eten? Schouderklopjes, lachen, brullen. U herinnert het zich misschien nog wel. Nu zou de vraag of Filip wel eens bij Gerolf over de vloer komt, voor wie de interne keuken van de partij volgt een politiek heel relevante vraag kunnen zijn, maar zo was ze allerminst bedoeld. Het Vlaams Blok, zoals de partij toen nog heette, werd door Bracke & Crabbé salonfähig gemaakt. Een gezellige bende. Vulgaire racisten okay, maar passons.
Vlaams Blok muziek op Donna
Bracke was op dat moment op z'n minst informeel zowat de baas van de VRT (nieuwsdienst) en de openbare zender deed in die periode wel meer om het VB als een 'partij als alle andere' voor te stellen. Het was de periode waarin Radio Donna, in volle politieke sperperiode, gezellig een uurtje Vlaams Blok muziek draaide: muziek die de partij op vraag van de radiozender had uitgekozen.
De argumentatie van Bracke daarbij was dat je vooral niet moest hameren op het racisme van het Vlaams Blok. Daar zou de partij enkel groter door worden. Vriendelijk een arm om de schouder leggen, dat was volgens Bracke het ultieme recept om een partij waartegen een proces wegens racisme werd gevoerd, te benaderen. Of er debatten voor modereren natuurlijk. Ook dat deed Bracke in 2005 voor de lokale partijafdeling in Knokke, nota bene een paar maanden na de veroordeling van het VB voor racisme. Tegen betaling. Dat spreekt.
Het betoog van Bracke - niet zeuren over dat racisme, zo maken we ze enkel groter - kreeg in de periode 2003-2006 navolging in bijvoorbeeld De Standaard
Het betoog van Bracke - niet zeuren over dat racisme, zo maken we ze enkel groter - kreeg in de periode 2003-2006 overigens navolging in bijvoorbeeld De Standaard. Die krant noemde het VB een partij zoals alle andere. Wie het, zoals Tom Barman en Arno in het hoofd haalde '0110 concerten voor verdraagzaamheid' te organiseren of 'baseballjournalistiek' te bedrijven tegen het VB, werd net niet gecolloceerd. Altijd met hetzelfde argument: wijzen op het racisme zou het VB enkel groter maken.
Tolereren
Genoeg geleerd uit het recente verleden. Vandaag is het argument waarvan Siegfried Bracke zich bedient om niet te reageren op de racistische baldadigheden van Filip Dewinter, exact hetzelfde als tien jaar terug: media en politici moeten niet reageren, anders maak je de partij alleen maar groter.
Je moet volgens Siegfried Bracke dus gewoon nooit reageren als een politieke partij zich keer op keer te buiten gaat aan iets compleet verwerpelijk als racisme. Iets dat bovendien ook bij wet verboden is. Niet als de partij groot is en niet als de partij klein is. Voor wat je op die manier met racisme doet, bestaat een woord: 'tolereren'.
