Solidariteit

Herman Loos
Herman Loos - Column - Uitgelicht
Herman Loos

Nu is het bij ons de laatste tijd geen vetpot geweest. Wetgeving verhinderde dat mijn vrouw in januari en februari mocht werken in het bedrijf waar ze drie opeenvolgende interims had afgerond. Een familiebezoek in België maakte dat ook ik niet ergens tijdelijk aan de slag kon. Een administratieve kloterij ontnam ons ten slotte het bescheiden vervangingsinkomen waarop zij recht heeft. 432 euro kregen we uiteindelijk binnen tijdens die twee maanden. Een behoorlijk stuk minder dan wat buiten ging. Van solidariteit merkten we weinig.

Loonbeslag

De werkelijkheid als je interim of met korte tijdelijke contracten werkt, is dat je eigenlijk geen vakantie hebt. Je hebt periodes waarin je werkt en periodes waarin je werkloos bent. Zekerheid over de afwisseling bestaat niet. Vakantiedagen neem je dus niet op maar laat je uitbetalen want met dat geld is het gemakkelijker overbruggen. Een vakantie op voorhand boeken, is bovendien riskant. Het is stenen werpen naar je eigen ruiten met een te grote trefkans. Vakantie brengt enkel je vervolgcontract in gevaar en voor je het weet ben je werkweigeraar. De vraag om een verlofdag af te staan, is eigenlijk een vorm van loonbeslag.

Trouwens, wat is dat voor vreemde regeling? Er moet van overheidswege toch een oplossing bestaan voor de collega van mijn vrouw, dacht ik. Een soort krediet, weet ik hoe dat heet. Iets wat haar toelaat om extra verlofdagen op te nemen. Of kon vanuit de bedrijfsadministratie niets geregeld worden? Wie solidariteit durft vragen van arbeiders die het minimumloon verdienen, kan zelf gerust even het goede voorbeeld geven. Toch? Hoe meer ik nadacht over het vraagstuk, hoe meer de vraag me gortig in de oren klonk.

Scherven van mijn zelfbeeld

Tegen de hand van het noodlot is geen bluf opgewassen.

Er is longkanker vastgesteld bij haar man. Elke vrijdag moet hij bestraald worden en binnenkort zit ze door haar wettelijke verlofdagen heen. Ze kan het niet hem alleen naar het ziekenhuis laten gaan, de man met wie ze zevendertig jaar lief en leed deelt en die ze binnenkort misschien zomaar moet afgeven. Ik slik en verwerp mijn gedachten. Tegen de hand van het noodlot is geen bluf opgewassen. Daar zitten we met ons vraagstuk waarvan we de opgave niet eens begrepen hadden.

Solidariteit gaat volstrekt niet om wat wij kunnen missen, wat we willen afstaan of wat ons eventueel zou toekomen. Het gaat zelfs niet om wat we onder dwang afgeven, in de vorm van belastingen of taksen. Elkaar een beetje steunen, meer niet. Het ondraaglijke beeld mijn vrouw te verliezen had ik nodig om dat te beseffen. In de spiegel scherven van mijn zelfbeeld. Naast me slaapt, gelukkig maar, zij.

LEES OOK
Hilde Sabbe / 25-05-2016

Bore or burn

Hilde Sabbe over drukbezette werkmensen en over hoe een teveel aan vrije tijd je enthousiasme, energie en zelfvertrouwen aanvreet.
HILDE
Herman Loos / 17-11-2014

Werklust

De competitieve markteconomie liet zich afgelopen week weer van haar mooiste zijde bewonderen in de wondere wereld van de interimarbeid. "Wat moet je immers? Een scène maken en op…
Herman Loos - Column - Uitgelicht
Herman Loos / 15-09-2014

Paradijsvogels

Onder aan de ladder verdien je een dagloon van exact eenenvijftig euro en drieënvijftig cent. Meer dan wat gemoedsrust koop je er niet voor, stelt Herman Loos vast. 'Beslissingen…
Herman Loos - Column - Uitgelicht