Kieslijsten

Herman Loos
Herman Loos - Column - Uitgelicht
Herman Loos

Was politiek de koers, dan waren verkiezingen het equivalent van de kattensprong op de meet. In die laatste lendenrukken wordt weliswaar beslist over winst en verlies, wat voor koersleken vast voldoende is, maar voor de wielerliefhebber is wat voorafgaat een stuk interessanter. Dit gezegd zijnde, beken ik dat het beste wat ik het afgelopen decennium op televisie heb gezien het bonusmateriaal van de uitmuntende reeks De Ronde is: 110 minuten in het hart van de koers, namelijk de volgwagen van Fitte Peeters.

Wie de politiek volgt, en dat heb ik gedurende de periode dat ik kiesgerechtigd inwoner van België was ten gronde gedaan, kan zich onmogelijk tevreden stellen met wat op 25 mei wordt voorgeschoteld. De verkiezingen als hoogtepunt van burgerinspraak zijn nauwelijks een vorm van inspraak te noemen. Zoals in België de kaarten liggen, is de term zelfs beledigend. Het ontbreken van een federale kieskring, de verdubbeling van de ideologische strekkingen aan weerszijden van de taalgrens, het opvolgingssysteem op de kieslijsten, de nuttige volgorde, voorakkoorden, de zoektocht naar gelijke coalities op de verschillende niveaus: wat blijft nog aan de kiezer?

Niet-verkozen partijbestuur

De grootte van onze politieke entiteiten maakt dat de burgerinspraak per definitie eerder beperkt is. Op zich is dat geen probleem, ware het niet dat politieke partijen, en meer bepaald het bestuur van die partijen, gigantisch veel macht naar zich toe trekken. Het partijbestuur heeft met democratische besluitvorming even veel te maken als Wim Vansevenant met de gele trui. Dat wordt nog het meest duidelijk wanneer dat niet-verkozen partijbestuur haar kaarten op tafel legt: bij de voorstelling van de kieslijsten. Wie voor de lol eens een sociologische studie maakt van de kandidaten op verkiesbare plaatsen, is klaar voor Iljo Keisse een baanronde in 't Kuipke kan rijden.

Wie voor de lol eens een sociologische studie maakt van de kandidaten op verkiesbare plaatsen, is klaar voor Iljo Keisse een baanronde in 't Kuipke kan rijden

Net zoals in de koers, zijn in verkiezingen winnaars nooit winnaars. Daarvoor is er onderweg te veel gekonkelfoesd, er zijn kwakjes uitgedeeld, beloftes uitgesproken, bankrekeningen zijn aangesterkt, waterdragers hebben plaats moeten ruimen voor kopmannen. De koers wordt gewonnen op de meet maar ze wordt verloren onderweg. Een groot verschil is echter dat men van een ezel geen koerspaard maakt, dat krijgt geen old boys' netwerk nog bedisseld. In de politiek had men van Axel Merckx vast een kopman gemaakt. Misschien is dat wel wat mij aan verkiezingen het meeste tegensteekt.

LEES OOK
Bert Verhoye / 22-05-2019

Koro 22 mei 2019

Het rubriekje van Bert Verhoye waarin onze hysterische wereld geconfronteerd wordt met problemen, die geen problemen zijn.
Bert Verhoye
Bert Verhoye / 15-05-2019

Koro 15 mei 2019

Het rubriekje van Bert Verhoye waarin onze hysterische wereld geconfronteerd wordt met problemen, die geen problemen zijn.
Bert Verhoye
Bert Verhoye / 06-05-2019

Koro 6 mei 2019

Het rubriekje van Bert Verhoye waarin onze hysterische wereld geconfronteerd wordt met problemen, die geen problemen zijn.
Bert Verhoye