De BEL-20 floreert opnieuw, zoals in 2008. De beurs, die mythische plaats waar zaken verhandeld worden die niet eens werkelijk lijken te bestaan, hervindt de adem. Traders met een kop vol coke kunnen opnieuw aan de slag met andermans geld. Mogen opnieuw gokken met andermans leven, verdrinkend in een roes van adrenaline en drugs. Ze hedgen, ze shorten, ze putten en nemen risico’s die voor hen enkel bestaan uit cijfers op monitor. Lara Croft voor gevorderden.
Griekenland
Ik vraag me af hoe de crisis eindigt voor die vrouw uit Griekenland waar ik over las in een gerenommeerde buitenlandse krant. Getroffen door borstkanker en niet in staat de chemotherapie ter waarde van enkele tienduizenden euro te betalen. Na maanden op de tanden bijten, belandde ze tenslotte met een opengebarsten tumor bij één van de huisartsposten opgericht door vrijwilligers en waar de hulpverlening gratis was. Veel meer dan een pleister kon er niet meer geplakt worden, want het was nu eenmaal crisis. Het nieuws over de meer dan 2.800 punten van de BEL20 stemt haar vast euforisch. Tenzij ze al ligt weg te rotten in een goedkoop graf, gestorven aan een ziekte die in de meeste gevallen perfect te behandelen is.
Een mens vraagt zich af of er sinds het uitbreken van de bankencrisis eigenlijk doortastende maatregelen zijn genomen om een herhaling van het scenario te voorkomen. Ach, we kennen het antwoord al: hier en daar is een halfslachtige poging ondernomen om de bonussen van topbankiers in te perken. Dat zou ervoor moeten zorgen dat ze geen ongehoord risicovolle koers meer varen. Er is een Europees toezichtcomité in het leven geroepen om controle uit te oefenen op Europese banken. Een bancaire waakhond, zoals elke lidstaat er voordien ook eentje had. En die zich in de praktijk in slaap hadden laten wiegen als een baby met een papfles. Jaja, ik weet het wel: we moeten hoopvol blijven en positief zijn.
Maar goed, op wezenlijke veranderingen is het wachten. En dat betekent dus dat banken en beurzen en ratingbureaus nog altijd kunnen spelen met het lot de simpele loonarbeider die zich door de gladjanus van het plaatselijke kantoor zo’n ‘goede huisvader’-aandeel laat aansmeren. Want op uw spaarboek, mijnheer of madame, brengt het toch niets op, niet waar?
Een mens vraagt zich af of er sinds het uitbreken van de bankencrisis eigenlijk doortastende maatregelen zijn genomen om een herhaling van het scenario te voorkomen
En ook op effectieve straffen voor wie zich schuldig heeft gemaakt aan desinformatie, aan misleiding, aan fraude, aan het oplappen van de boeken door middel van boekhoudkundige truuks blijven uit. Verzandt in juridisch getouwtrek en spitstechnologie. Oude mannen die zielig kijken en mea culpa slaan, maar ondertussen geen ene eurocent hebben ingeleverd. Integendeel. Hun vermogens floreren in belastingsparadijzen met namen van exotische eilanden, ver uit het zicht van de fiscus.
Armoede
Ze zeggen dat de crisis bijna voorbij is. Dat het ergste achter de rug zou zijn en dat er licht schijnt aan het einde van de tunnel. Dat is vast goed nieuws voor dat ene, veel te vroeg wijze jongetje uit die Panoramareportage over kinderen in armoede, hier in Vlaanderen. Dat ene kind, dat nooit uitkeek naar het begin van het schooljaar, omdat de juf of de meester die gevreesde vraag zou stellen. ‘Zeg eens kinderen, wat hebben jullie gedaan op vakantie?’. Dan vullen de verhalen over campings in Frankrijk en Spaanse vakantiehuizen de klas. En wat moet ik dan zeggen? Dat ik hier in de stad in het park heb gezeten?
De Franstalige belastingsregering Di Rupo besliste onlangs om de extra schoolpremie te verlagen. Want iedereen moet natuurlijk wel zijn steentje bijdragen.
Ze zeggen dat de crisis bijna voorbij is. Dat het ergste achter de rug zou zijn en dat er licht schijnt aan het einde van de tunnel. Dat is vast goed nieuws voor die vele Spaanse dakloze gezinnen, die een jaar of wat geleden nog tot de gemiddelde middenklasse behoorden maar plots aan den lijve ondervonden hoe snel men van de sociale ladder duikelt. Hoe dezelfde banken die met geld van de zo verfoeide staat van een failliet moesten gered worden omdat in het andere geval de ontwrichting van de samenleving te groot zou geweest zijn, zonder veel scrupules diegenen die er niet meer in slaagden hun hypothecaire leningen af te lossen op straat zetten.
Zou het lukken, vraag ik me af, voor zo’n gezin, om terug op te klimmen? Om gewassen en geschoren en in deftige kledij op een sollicitatiegesprek te verschijnen, opnieuw een job in de wacht te slepen?
Wie stelt zich die vragen, nu de crisis bijna voorbij is?
