De zin van Gwendolyn

Peter Casteels
gwendoinbeeld01
Gwendolyn Rutten
gwendoinbeeld01
(Beeld: Gwendolyn Rutten)

Het kan verkeren. In 2009 koos Open Vld een buitenstaander als voorzitter. Alexander De Croo had geen ervaring in de nationale politiek, en pochte met zijn carrière als bedrijfsleider. Hij wilde de manager zijn waar de partij nood aan had, en een breuk maken met het doodgelopen verleden. De partij moest vernieuwd worden (liefst van onderuit), want de huidige partijtop had gefaald. Ik herinner me nog hoe Annemie Neyts giechelend toegaf dat ze voor hem zou stemmen. Het partijestablishment  mocht van haar worden opgeschud. De leden traden Neyts daarin enthousiast bij.

De praatjes die Egbert Lachaert nu te lande houdt zullen weinig verschillen van de voornemens van Alexander De Croo. Zelfs zijn belofte om te regeren zonder de PS, strookt met de dromen die zijn voorganger drie jaar geleden had. De Croo liet de regering over Brussel-Halle-Vilvoorde struikelen, met als enige bedoeling daarna in de oppositie te belanden. Tegen welke regering De Croo ooit dacht oppositie te kunnen voeren, is nooit duidelijk geworden, maar dat het tegen de PS zou zijn, stond altijd vast. Lachaert maakt deze keer geen schijn van kans.

Naar redenen waarom Gwendolyn Rutten voorzitter moet worden is het zoeken als naar een speld in een hooiberg

Onnozel vooruitgangsoptimisme

Voor de voorzittersverkiezing editie 2012 wordt Gwendolyn Rutten vakkundig voorgekookt door de partijtop. Dat kan een wonder heten. De legislatuur van Alexander De Croo mag weliswaar als een kleine tragedie worden beschouwd, maar Gwendolyn Rutten zou het scenario wel eens als klucht kunnen herschrijven. Naar redenen waarom zij voorzitter moet worden is het zoeken als naar een speld in een hooiberg.

Ik hoef u niet te vertellen hoe politiek werkt – beeldvorming is alles. Discussies op televisie voert Rutten, overigens net als Ingrid Lieten en Kathleen Van Brempt, op een toontje dat doorgaans enkel kleuterjuffen ambtshalve hanteren. Pedante betweterigheid vermengd met medelijden voor de andersdenkende. Dat kan uiteraard verbeteren. Niemand keek uit naar Wouter Van Besien, maar hij is ondertussen een volleerd debater. Hoop doet, ook in deze, leven.

Waar we in alle nuchterheid niet op hoeven te hopen, is dat Rutten in 2014 een ideologisch program klaar heeft dat de vergelijking met N-VA kan doorstaan. Ik las deze zomer een flinterdun boekje dat ze samen met Annemie Turtelboom en Noël Slangen schreef, en daaruit bleek dat ze zich vastklampt aan een onnozel vooruitgangsoptimisme. In de Paarse boomjaren van Guy Verhofstadt werd je daarmee door een stedelijke middenklasse op handen gedragen, maar nu kan zoiets enkel analfabeten nog bekoren. (Ook de partij vindt Rutten een lege doos want zij laat door Mathias De Clercq een nieuw manifest opstellen.)

Na de storm

Verder heeft Rutten de twee rollen te spelen die elke Open Vld’er zich beurtelings aanmeet. In de federale regering een rechts geluid vertolken dat belastingverlagingen en hardvochtigere besparingen moet opleveren, maar dat N-VA veel geloofwaardiger en vooral compromisloos kan brengen. Daartegenover staat dat Rutten in 2014 voor noeste bestuurder kan spelen die haar  verantwoordelijkheden probeert op te nemen in deze moeilijke tijden. Helaas hebben de drie traditionele partijen van dit type de afgelopen jaren een karikatuur gemaakt.

Als Rutten alle liberalen nu kan verenigen, is het omdat ze allemaal maar wat graag achter haar rug schuilen

Een laatste eigenschap van Rutten die tegenwoordig wordt geroemd is dat zij de verschillende clans in de partij kan verbinden, maar deze opmerking verraadt meer cynisme dan warmbloedigheid. 2014 kondigt zich aan als een apocalyptisch rampenjaar voor Open Vld. Dat hoeft uiteindelijk niet te worden bewaarheid om nu al politici uit hun slaap te houden. Niemand heeft zin om zijn partij naar die slachtbank te leiden. Als Rutten alle liberalen kan verenigen, is het omdat ze allemaal maar wat graag achter haar rug schuilen tot de storm weer is gaan liggen. Als het schip eindelijk is gestrand, staan ze weer met bosjes klaar om het van haar over te nemen en opnieuw te beginnen.

LEES OOK
Anton Jäger / 16-09-2020

Politieke bewegingskoorts

De klassieke partijen vervellen alledrie tot 'bewegingen' of 'netwerken'. De partij is dood, lang leve de beweging? Een nieuw ‘techno-populistisch’ tijdperk dient zich aan.
POLITICS KERN MEETING PARTIES CHAIRMEN COVID-19
Bert Verhoye / 26-06-2019

Koro 26 juni 2019

Het rubriekje van Bert Verhoye waarin onze hysterische wereld geconfronteerd wordt met problemen, die geen problemen zijn.
Bert Verhoye
Bert Verhoye / 08-03-2019

Koro 8 maart 2019

Het rubriekje van Bert Verhoye waarin onze hysterische wereld geconfronteerd wordt met problemen, die geen problemen zijn.
Bert Verhoye