Konijntje pulkt zenuwachtig aan zijn rechteroor – een tik die we tijdens ons gesprek wel vaker zullen opmerken- wanneer we hem confronteren met het onnoemelijk leed en de diepe leegte die zijn vertrek in Puurs heeft nagelaten.
U bent al twee maanden spoorloos. Waarom bent u eigenlijk vertrokken?
Konijntje: “Het is een heikel thema. Ik praat er liever niet over.”
U bent Vlaanderen een uitleg schuldig, toch?
"(krabt lang en intens achter zijn oor) Ik wil niet in detail treden, maar een ding wil ik wel duidelijk maken: mijn vertrek had niets te maken met de kinderen in het huisgezin. Met de oudste van de twee had ik een normale relatie. Niet echt bijzonder, maar ook niet slecht. We zaten niet elke dag bij elkaar op schoot, maar we staken elkaar ook geen stokken in de wielen, als u begrijpt wat ik bedoel. De kleinste dochter was een schat van een kind. Van niemand heb ik ooit meer liefde gekregen (slikt).”
Het is net de jongste dochter die u, afgaand op de krantenartikels, het hardste miste.
"(vecht tegen opwellende tranen) Ik besef dat ik harten heb gebroken. Maar langer in het kerngezin blijven was gewoon onmogelijk. Ik stel het misschien wat scherp, maar op een bepaald moment was het echt niet meer te harden: het was vluchten of doodgaan. Ik hield het gewoon niet meer uit. Ik weet dat men denkt dat ik op straat ben terecht gekomen na een autorit met de hele familie, maar niets is minder waar. Op een nacht sloop ik mijn bed uit, groef een pijp, en weg was ik.”
U suggereert al de hele tijd mishandeling. Bent u omwille van de ouders moeten vertrekken?
“Neen. Laat ook daar geen misverstand over bestaan. Ik kan die mensen niets verwijten. Ach, er waren al eens strubbelingen. De kleine dagelijkse akkefietjes, zeg maar. Ze vonden bijvoorbeeld dat ik te veel invloed had op de kleinste dochter, maar zoiets gebeurt overal, niet? ’t Is stil waar ’t nooit waait zeker.”
Uw vertrek had dus niets met de familie zelf te maken?
“Neen. Zoals gezegd, de reden van mijn vertrek ligt gevoelig. Meer wil ik er echt niet over kwijt.”
Hebt u misschien een moeilijke jeugd gehad?
“Ik ben groot geworden in een nogal commerciële omgeving. Dat heeft me wellicht mee gemaakt tot wie ik vandaag ben. Soms bedenk ik wel eens dat ik het graag anders had gewild, maar ik heb daar intussen vrede mee.”
Wat speelt er dan wel?
"(aarzelend) Ik ben een konijn.”
U bedoelt?
“Ik ben een konijn. Wat moet ik meer zeggen?”
Komaan, Konijntje...
“Ik ben een konijn. Konijnen hebben ook hun behoeften. Daar moet ik toch geen tekening bij maken?”
(Met dank aan Prémaman, producent van ‘Konijntje’.)
