Maandag werd alhier ter stede de jaarlijkse partij FC Barcelona-Real Madrid georganiseerd. De confrontatie is niet alleen een voetbalmatch, maar een begrip. En: een waar feest voor de rechtgeaarde voetballiefhebber. Waarom deze wedstrijd op een maandag plaatsvond legde ik in een vorige column uit.
Sportkranten
Hier in Spanje word je reeds weken op voorhand de kop gek gemaakt met een Barça-Madrid. De kranten staan er bol van: leugens, halve waarheden, en nu en dan nog informatie ook. De sportkranten gaan hier sowieso al het ganse jaar over de toonbank als zoete broodjes, maar nu kun je er het Atomium mee behangen.
Het leukste van de hele zaak is op café zitten. Allez, dat is altijd plezant, maar heeft met El Clásico toch iets speciaals. Iedereen doet zijn zegje over Iniesta, Xavi, Messi en kompanen, allemaal spelers van FC Barcelona. De Madrid-supporters hebben het nogal moeilijk dezer dagen. De Koninklijke heeft de afgelopen jaren niets gewonnen. Maar bij zo'n topper leeft iedereen op.
Zeker na een paar glazen wijn en een aantal pinten komen de tongen los. Spanjaarden kunnen lawaai maken: dan is de wedstrijd bedrog, weet geen speler dat er een blaas in een bal zit en draagt zelfs de regering de schuld van het niet of wel winnen van een match. Toen Aznar aan de macht was – hij is fan van Madrid – beweerden alle Barça-fans dat Real Madrid bevoordeeld werd door de regering. Nu Zapatero aan de macht is – hij is fan van Barça – gebeurt net het omgekeerde. De discussies laaien hier al fel op voor er nog maar een trap tegen een bal is gegeven.
Verlaten avenues
Maandagavond was het het uitgelezen moment voor de niet-voetbalfans om de topsnelheid van hun wagen of motorfiets uit te proberen. Tijdens de wedstrijd kun je zonder ongelukken een boterhammetje eten te midden van de grootste avenues van Barcelona. Iedereen zit namelijk voor de buis. De cafés zitten overvol en natuurlijk wordt er dan een deftig pintje gedronken.
Was zijn vrouw er niet bij geweest, dan had de Barça-fan een tournee generale gegeven van blijdschap
Na het eerste doelpunt in de negende minuut waren de Madrid-fans al aangeslagen. Juan, die naast mij zat, dronk uit pure frustratie zijn wijn in één teug leeg en was de rest van de wedstrijd niet meer voor commentaar bereikbaar. Vooral omdat de Barça-fans – ook wel culés genoemd – nogal luidruchtig tekeergingen. Dit hadden zelfs zij niet verwacht. Je moet weten dat de gewone buurtbarretjes een zeer gemengd publiek bezitten, dus Madrid- en Barça-fans zitten door elkaar en kennen elkaar goed. Wat het geluidsvolume der gesprekken tot ongekende hoogten drijft. "Juan! Gezien kerel? Ge staat op verliezen."
Meer dan wat gegrom kwam er niet uit. Bij de tweede bal die Iker Casillas uit zijn netten mocht rapen, sprongen de Barça-fans een gat in de geluidsmuur. De Madrid-fans – ook wel Merengues genoemd – zagen de bui al hangen. Barça speelde zodanig goed dat de krant El Mundo Deportivo gisteren sprak over het 'Orgasme Barça'.
Scheidsrechter
De scheidsrechter, je raadt het al, moest het ook ontgelden. Meestal heeft zijn moeder een twijfelachtig beroep. De Madrid-fans stonden in mijn oren te roepen en te tieren, terwijl mijn overbuur stond te discussiëren dat het een aard had. Plots werd hij half opzij geduwd en ontplofte het cafeetje. 3-0. Zijn wijn klotste uit zijn glas, hij kreeg nog een flinke schouderklop en een omhelzing. Hij keek beteuterd naar zijn wijn, of wat daar nog van over bleef. Niet getreurd, een Barça-fan trakteerde hem meteen een nieuwe. Tussen de soep en de patatten ging de vierde erin. Mocht zijn vrouw er niet bij geweest zijn, had die fan een tournee generale gegeven van blijdschap.
De vijfde goal van Jeffren zorgde voor 'Una manita', een handje met vijf vingers. Auto's de straat op, de Rambla in Barcelona vol met supporters en feesten. Een uur of twee na de wedstrijd luwde de drukte. Nog een paar kleine discussies en naar huis. Tot volgend jaar, want dan hebben we alweer een Barça-Madrid.
Eventjes was de crisis vergeten. Dat mag ook wel eens een keertje.
