Jaloezie in de gerechtsjournalistiek

Redactie Apache
100302-lars-bove-grijs
Gerechtsjournalist Lars Bové dient zijn collega Joris Van der Aa van antwoord

Door Lars Bové, journalist 'De Tijd'

Beste lezer van deze site,

Tot afgelopen woensdag had ik de heer Joris van der Aa nog nooit ontmoet. Ik was dan ook verbaasd dat deze journalist zo’n lang ‘opiniestuk’ over mij publiceerde op deze website.

Ik ben blij te lezen dat ik de voorbije jaren indruk op hem heb gemaakt. "Ik volgde zijn werk met ontzag, en af en toe ook met een gezonde portie jaloezie", lees ik. Bedankt. Ik vind het alleen jammer dat zijn opiniestuk vooral getuigt van een portie ‘ongezonde jaloezie’.

Want de waarheid heeft haar rechten.

De aanleiding voor dat misprijzen is blijkbaar de rechtszaak die we beiden afgelopen woensdag in het Antwerpse justitiepaleis hebben gevolgd. Het gaat dan over een witwaszaak van 60 miljoen euro, waarbij volgens het parket miljoenenleningen van enkele leden van een Rotary Club zijn verduisterd. In ettelijke paragrafen ‘onthult’ de heer Van der Aa hoe het Rotaryluik niet aan bod zou zijn gekomen tijdens het proces.

Eenzijdig verhaal

De waarheid is dat de heer Van der Aa te laat is toegekomen op het proces. Het proces was al lang bezig toen hij de zaal binnenkwam en naast mij kwam zitten aan het perstafeltje. Hij heeft het gros van het rekwisitoor van de openbaar aanklager gemist. Het luik over de verduisterde leningen heeft hij nooit gehoord. Ook de burgerlijke partijstellingen van de Rotaryleden heeft hij gemist.

Terwijl ik tot de laatste minuut heb geluisterd naar de pleidooien van de verdediging. Wie schrijft er dan een eenzijdig verhaal?

Zonder het rekwisitoor van de openbaar aanklager te hebben gehoord, schrijft hij toch: "De advocaten van de verdachten hielden in tegenstelling tot het OM (lees: de openbaar aanklager) wel een heldere uiteenzetting." Hoe ‘zot’ is dat? Het was misschien niet helder omdat hij het niet gehoord heeft?

Koosjer

Als het de heer Van der Aa dermate frustreert dat ik wél alle details te pakken krijg over grote dossiers, is dat alleen omdat ik mijn taak als journalist serieus neem

Ik heb in mijn artikel de stelling van de verdediging wél vermeld. Ik citeer bijvoorbeeld: "Volgens de verdachten zijn de leningen onder andere gebruikt om in 1999 een mijn te kopen in Brazilië. Uit die mijn zou liefst 1.500 kilogram aan smaragden zijn bovengehaald, goed voor 60 miljoen euro. Die grote partij smaragden zou al in 2000 zijn vervoerd naar ons land. Ze kwamen via de beruchte expediteur Monstrey terecht in Antwerpen." En nog: "De verdachten schermen met een attest van een gerenommeerd advocatenkantoor uit Brazilië, dat stelt dat alles koosjer is."

En waarom krijg ik het verwijt dat ik de voorwaardelijke wijs gebruik als ik de versie van het parket geef? Dat is een basisgegeven voor elke gerechtsjournalist. Omdat we net voorzichtig moeten zijn met de beweringen van het parket, dat ook ‘slechts’ één partij is in een rechtszaak.

Gevoelige dossiers

Als het deze gerechtsjournalist blijkbaar dermate frustreert dat ik wél alle details te pakken krijg over grote fraude- en witwasdossiers, is dat alleen omdat ik mijn taak als journalist serieus neem. Ik krijg die informatie heus niet op een dienblaadje, zoals hij insinueert. Ik ploeter. Ik probeer elke dag zo veel mogelijk ‘geheime en gevoelige dossiers’ in de openbaarheid te brengen. Omdat de burger daar recht op heeft.

Er wordt ook zeer selectief verwezen naar mijn eerdere artikels. Zo zou ik het optreden van het Antwerpse gerecht tegen de fraude in de diamantsector alleen maar ophemelen. Dit artikel van mijn hand heeft de journalist in kwestie blijkbaar niet gelezen: ‘Blunders in diamantdossier’ (De Tijd, 24/04/09). Toen schreef ik onder andere: "Het Antwerpse gerecht heeft zwaar geblunderd in een dossier van diamantfraude. De speurders klopten de fraude op. De overdreven inbeslagname deed de diamantfirma failliet gaan. (...) Tot overmaat van ramp werd tijdens het onderzoek in december 2006 een huiszoeking uitgevoerd bij de 46-jarige diamantair X, een klant van X, die daarbij onwel werd en overleed." En ja, dat is het dossier waarin een Indiase diamantair stierf tijdens een huiszoeking, waarnaar het opiniestuk ook verwijst.

Deontologie

Nog een voorbeeldje? ‘Verdachte diamantairs krijgen steentjes terug’ (De Tijd, 9/08/08). Dat gaat dan weer over de zaak-Monstrey, die eveneens in het ‘opiniestuk’ vermeld wordt. Ook dat artikel speelde zeker niet in de kaarten van het parket.

Ik vind het ook jammer dat deze website me pas op 1 maart heeft gevraagd of ik wilde reageren. Terwijl het bewuste artikel al op 28 februari is gepubliceerd. Zoiets is nochtans een basisbeginsel van de journalistieke deontologie.

En laten we eerlijk zijn: dit was geen ‘opiniestuk’ van collega Van der Aa. Dit was rancune.

Ik doe voort.

LEES OOK
Karl van den Broeck / 01-03-2021

‘BDW’ toont kleine kantjes van Bart De Wever, maar blijft kritiekloos

De VRT balanceert met het onkritische humaninterestprogramma over Bart De Wever op de grens van de eigen deontologie.
BDW S1 A2
Jan Walraven / 15-12-2020

Vlaamse strijd tegen techreuzen: imiteren om te verliezen

In hun gezamenlijke strijd tegen Amerikaanse techreuzen bedienen Vlaamse mediabedrijven zich van dezelfde digitale wapens als hun overzeese tegenstanders.
pexels-brett-jordan-5426402
Tom Cochez / 11-12-2020

Mag de VRT nog aan journalistiek doen?

Net nu er meer dan ooit nood is aan kwaliteitsjournalistiek knipt de Vlaamse Regering de vleugels van de openbare omroep. Zowel financieel als journalistiek.
vrt toren